Citizen journalism is a moral responsibility

Wednesday, 22 August 2012

Ou Banung

 

As technology develops, our world is getting smaller. News from one continent to the other can be passed on in seconds.

In the past, getting news took months. The news agenda was set by professional journalists. But now, everyone who knows how to write and take photos can be a citizen journalist. But what is a citizen journalist and what do they do for society?

Keo Chan Sopheap is a university student who posts many pictures to her Facebook page and writes about them – does that make her a journalist? “Personally, I love taking photos. I’m always taking photos everywhere I go, as well as writing down words that show my opinion on them,” she said.

The established media makes use of people like Keo Chan Sopheap to make news reports and radio shows. Pen Samithy, editor in chief of Rasmey Kampuchea newspaper, says that ABC Cambodia is a great example of a citizen journalist talk show.

Its makers use networks of people around the Kingdom to collect news - not professional journalists. “The advantage of making this show is that we get news quickly and transparently, which is rare among other media sources," said Samithy.

Businesswoman Leng Ni Mol listens to ABC everyday. She said: “When I listened to ABC, I was told that there was a traffic accident along the way to a province. A moment later, I heard that someone was arrested because of the show. It’s not just accidents, but other issues like people who lose their children, or find an unidentified child – they can announce it on the radio. Citizen journalists can have a very positive impact in their countries.”

Professional journalists are not able to be everywhere, and locals can report the news faster. But how effective and accurate are the reports from citizen journalists? And what challenges do they face?

Samithy says that citizen journalism is a new, exciting concept for Cambodia but there are some drawbacks. “There are not many people who completely understand it yet.” But there are some limitations”, she added.

Citizen journalists have no training on how to report news accurately. There are also legal obstacles – there is nothing stopping people reporting unethically, or libeling others.

Lots of people post pictures and share news on social media unaware that their actions could have legal consequences. Siv Meng, who uses Facebook in this way, said: “I just post and share news that I find interesting and useful. I post it publicly on my wall but I have no idea that I could face trial because of it.”

Professional journalists can be punished for illegal behaviour by the Ministry of Information but there is no law that covers citizen journalists yet. Still, citizen journalists may fall foul of other criminal laws, according to Samithy.

LIFT suggests that the citizen journalist should clearly and publicly identify himself. Those who like to post on Facebook or other social media networks to comment and critique should do so on group pages but not in public, in case it causes problem for the writer or the person he criticizes.

Pornography viewing on the rise among youths

Wednesday, 22 August 2012

Menghourng Ngo

 

Since the internet was introduced in Cambodia, pornography has become much more widely available and accessible.

Now, young Cambodians have been caught watching pornography in class on mobile phones, prompting education experts to call for better sex education provision in schools.

One 17 year-old boy, a student at a high school in Phnom Penh said: “I watched video sex in the class via my mobile phone because I was bored with my teacher. He was teaching alone, and he did not know what I was doing since I took a book to hide my mobile phone. I’m not the only one who was doing it.”

“We weren’t shy about it! A big group of boys watched it, and the girls watched it in their own group too.”

Another 19 year-old girl, who studies at a private university in Phnom Penh, said that the boys in her class always watch pornography on their mobile phones and sometimes throw it to the girls to watch.

I wrote a research thesis on the subject which found that most Cambodians use mobile phones rather than computers to watch porn as they’re small and portable.

Some of my interviewees said that watching porn increased their sexual desire. Many could control it, but some said they sought out prostitutes – which could put them at risk of contracting HIV/AIDs and other STIs. Previous studies like World Vision Cambodia’s reports in 2005, 2006 and by Child Welfare Group in 2003 came to the same conclusion.

Moa, 22, a male high school student in Phnom Penh said he sent violent pornography to friends via Bluetooth. He also showed them new websites where they could download porn, and sent pictures to female classmates.

“I loved watching violent video porn and wanted to practice it too. It made me feel excited,’ he said. “I lied to my parents that I needed money for studying in order to get $5 or $10 to have sex with prostitutes.”

Pung Chhivkek, president of Licadho and Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination Against Women (CEDAW) said the country needs proper sex education.

“School is a place for students to study, not to watch porn. The Ministry of Education should make a strict rule to punish those students,” she said. “The teachers should be careful. They should ask students to put all electronic tools on the desk.”

“Our country should have sex education that will educate Cambodian youths in order to prevent all immoral activities,” she added.

Thoung Kep Bunnate, planning officer at Phnom Penh Municipal Department of Education said that the Ministry has not yet created sex education programs as much of Cambodian society retains conservative attitudes towards sex.

“We just introduce sex education program step by step rather than suddenly make it otherwise, Cambodian youth will be too overjoyed like it’s suddenly Valentine’s Day. We want to add sex education to the education about the morality of society,” just insert fickle sex education to education about morality of society,” he said.

“We have to educate and announce about this issue widely. We cannot ban youth from using pornographic material because it is their rights, but we can minimize the utilization of those supply via verbal of teachers,” he said.

Somchan Sovandara, a university lecturer in Phnom Penh, stressed that it was a minority of students who watched pornography in class. Most played games and looked at celebrity photos, he said.

“During my class, I collected all of the electronic material from my students in order to make them to concentrate on my lessons. If there is something strange, I go to check up in order to prevent students from viewing pornography in the class.”

University students covet media studies

Wednesday, 22 August 2012

Ven Sakol

 

Media is the backbone of our interpretation of the world, whether in rich or developing countries. This is why we notice that bachelor degrees in Media and Communication are very popular among students in university.

The Royal University of Phnom Penh (RUPP) began teaching media and communication courses in 2001. Since then, private universities have also started teaching in this field. As the result in 2012, we can find out that not only RUPP but also Limkokwing University of Creative Technology in Cambodia and Pannasastra Univercity of Cambodia (PUC) have this major in their course study.

It has been over 3 years that PUC had been providing Communication and Media Arts (MCA) and named as the last university in Cambodia that educates students in this field, according to Mr. Raymond, dean and professor of Media and Communication Arts at PUC.

He adds, “We just started but we focus on the quality; as the result, the number of students increases 50 percent per year, which is very interesting to us.”

Speaking slowly but surely, Mr. Raymond remarks that there were only two students in the first generation, but the number reached to 55 students in the last generation, while the two seniors is going to graduation Bachelor of Media and Communication Arts at the end of this year.

PUC has divided MCA into three majors: mass media, business for communication, and interpersonal communication. Mass communication can guide way for students to be spokesmen, journalists, or TV program producers. On the other hand, business for communication is for those who want to specialize in marketing, create advertisement, or work as public relation. For interpersonal communication, students will be able to work for social development, community service, or other NGOs.

Students studying MCA at PUC cangain not only knowledge from theories but also experience from practical by internship. Mr. Raymond explains, “At least, students have to complete an internship before graduated. It is a good chance for them to show their ability in working field by using the theories from school.

All in all, he gives some comments to students: “There are more available jobs for those who are knowledgeable at Media and Communication Skills. So, you have to find a place where you can gain both quality and profession for your own future.”

Professional skills needed for ASEAN 2015

Wednesday, 22 August 2012

Sen David

 

The Ministry of Labour is launching a new training program to prepare Cambodians to compete in the integrated ASEAN Economic Community (AEC) slated to come into being in 2015, ministry officials said yesterday.

The “Skills Bridging Program” will offer training in standard professional skills to youth in grade levels seven through nine across the country.

“Many youths across the country are dropping out of school and taking jobs without finishing their education, so they do not have skills comparable with workers in other countries,” Pich Sophan, secretary of state at the Labour Ministry, said yesterday.

“This worries us, because our country will face job competition with other ASEAN countries starting in 2015. We hope that this new program will make us competitive in the ASEAN job market. We have enough human resources and do not want to see other ASEAN labourers overwhelm our country.”

Sophan said that of Cambodia’s seven million current workers, a full 50 per cent dropped out of school at the primary level. Rural areas, where standards of living are generally lower, have especially high dropout rates.

Ouk Davany, director of the Technical Standard Institute, said the Skills Bridging Program should prepare these students to work in the fields of electronics, car repair and construction.

He noted that currently “most students want to study subjects that involve office work, but do not seem to focus on professional technical training, which means that other countries have an edge”.

Statistics reveal job risks for beer promoters

Wednesday, 22 August 2012

Shane Worrell and Mom Kunthear

 

Malis, not her real name, appears forlorn as she describes what her daughters go through to secure tips from their customers.

The young women, promoters for a major beer company, reluctantly spend their nights getting drunk on their own product – it’s what customers demand and can be the difference between the promoters earning tips and leaving their restaurants empty-handed.

Malis would know – she sells for the same beer company.

“I very much pity my daughters for following me into this work, but what can I do?” the 42-year-old says.

Getting drunk may be only a weekly or monthly pleasure for the customers, but for the women who serve them in restaurants, beer gardens and karaoke venues, it can be a full-time job – 27 nights a month.

“Every night, I have to talk to clients and persuade them to drink my beer,” Malis says. “I have to force myself to drink with the clients because it’s the only way they will buy it – I can’t avoid it.”

According to Ian Lubek, adjunct professor of psychology at the University of Guelph in Canada, about 85 per cent of 1,660 Cambodian beer promoters he has surveyed between 2004 and 2012 regularly drink at work.

“Our research shows that beer promoters are consuming on average 1.5 litres of beer per night – that’s six glasses of beer, 27 nights per month,” Lubek says.

Research Lubek conducted in 2002 showed that the average beer promoter made US$55 per month, but had monthly living expenses of about $110.

Women were drinking with customers and offering sexual services as a way of making up the difference – ensuring they could provide for their children or send money to their provincial families.

According to Lubek’s most recent study, conducted this year, the promoters’ average monthly wage has climbed to $75, but expenses have grown even faster, to about $180 per month.

“[Now] they’re averaging a BAC or blood-alcohol content of .05. They’re basically drunk every night,” Lubek says.

“Overuse of alcohol at such a high rate leads to liver disease. Also, women aren’t told not to drink when they’re pregnant.”

Major companies involved in Cambodia’s beer industry including Carlsberg (an owner of Angkor Beer) and Heineken (an owner of Anchor, ABC and Tiger) established Beer Selling Industry Cambodia (BSIC) in 2006.

Included in a code of conduct it released were commitments to increase education for beer promoters, scrap demeaning uniforms, provide contracts and crack down on sexual harassment.

To address drinking, the COC specifies that beer promoters “should not” drink with customers.

According to the BSIC Monitoring Report 2011, authored by Indochina Research, there is a marked difference between the conditions of beer promoters employed by BSIC companies and those working for non-BSIC companies.

The report, based on monthly interviews of beer promoters last year, says 61 per cent from BSIC companies never drank with customers, while 38 per cent sometimes did.

Only 31 per cent of beer promoters from companies not part of BSIC never drank with customers, while 56 per cent sometimes did, the report claims.

Vo Thi Mai Trang, public relations and communications manager for Carlsberg Indochina, says the number of beer promoters drinking in Cambodian workplaces has decreased dramatically since BSIC was formed.

“And this is thanks to [the] BSIC Code of Conduct (COC) as well as the intensive training that we provided to our [beer promoters],” she says, adding that Carlsberg’s beer promoters are the highest paid after two pay increases last year.

John-Paul Schuirink, a spokesman for Heineken International, says promoters who sell his company’s beer are also well paid.

“The current average base salary . . . is $92 per month for a 30-hour working week. A 10 per cent increase was implemented this year. [It] compares favourably to the average income in Cambodia,” he says.

Schuirink says his company recognises the risks associated with beer promotion, which is why it founded BSIC and banned workers from drinking.

“Research shows that the beer promoters working for Attwood [a distributor for the company in Cambodia] have the highest rate of awareness and compliance with this rule,” he says.

Heineken’s priority was preventing alcohol use during working hours by giving training and information about its consequences, Schuirink adds.

“Besides that there is medical assistance available in case of problems,” he said.

Lubek, however, believes the COC has been largely ineffective.

“Statistics don’t show any improvement in the amount of beer drunk in the workplace . . . our research shows that company health education, if any, may come six to 12 months after they begin working . . That’s too late to prevent HIV/AIDS and alcohol dependence.”

One company not affiliated with BSIC, the Phnom Penh Beer Company, says its workers are “not encouraged” to drink.

“We don’t want them to drink because we want them to maintain their dignity . . . It also looks bad for the company if they drink,” a spokesman says.

When asked if the company provides health services for workers battling alcohol addiction, he says, “No, we don’t have any problems like that.”

Kingdom Breweries, also not affiliated with BSIC, says it no longer has beer promoters, but would not elaborate.

Dave Welsh, country director of the American Center for International Labor Solidarity, says beer companies need to do much more to ensure their promoters’ rights are protected.

“There’s a real health issue with unregulated drinking,” Welsh says. “It’s an unhealthy environment to work in, frankly.”

Offering beer promoters a wage that covered their monthly expenses is something beer companies should consider, he says.

“The amount of profits that are flowing back, not just to Angkor or Anchor, but to world-famous breweries like Carlsberg gives them a lot of leverage.”

Carlsberg is, however, taking positive steps toward establishing a memorandum of understanding that could improve conditions for its workers, Welsh adds.

Phol Sophea, deputy director of the Cambodian Food and Service Workers’ Federation (CFSWF), in Siem Reap province, believes some progress is being made to improve conditions for beer promoters, but problems such as drinking remain.

“Many workers have problems with physical health,” Sophea says.

“I ask them to visit the health centre, a service the companies provide free of charge. “But there is no support from the companies if a beer promoter becomes dependent on alcohol.”

CFSWF advises its members to tell customers that drinking on the job will make them sick.

“But some clients just don’t listen,” Sophea says. “So if the women don’t sit and drink beer with clients, they won’t sell their products and they won’t have any tips.

“The clients are kings to them, because they have money.”

---

To contact the reporters on this story: Shane Worrell at shane.worrell@phonmpenhpost.com
Mom Kunthear at kunthear.mom@phnompenhpost.com

Exam cheating rampant: report in Cambodia

 

A recent study showed that about 55 per cent of students used their mobile phones to cheat in high-school exams. Photograph: Will Baxter/Phnom Penh Post

Wednesday, 22 August 2012

Chhay Channyda

 

National High School Exam candidates each spent an average of 120,000 riel – about US$30 – on bribes over this year’s two-day testing period to secure exam answers, according to independent research released yesterday.

Social researcher Kem Ley’s report Turning a Blind Eye purported that 92 per cent of students were involved in bribery or cheating during the exam, which is conducted under the supervision of high- school proctors, teachers and police officials.

“We also see that 55 per cent of answers were copied from their hand phone after the answer was made and sent around by email,” Ley said, noting social media site Facebook had emerged as a popular means to cheat during this year’s exams, which took place on August 6 and 7.

“However, while this is a self-formed habit to bribe the [exam supervisors], this year there was a bit of improvement compared to last year,” he said, pointing to more diligent monitoring of exam rooms by police officials as stemming the amount of exam answer cheat sheets physically used by students.

The 40-page research findings from interviews with 157 students will be sent to the Ministry of Education and government development partners UNESCO and UNICEF next week, Ley told the Post, in a bid to put pressure on the government to reform the education system.

For Ley, the solution lies in improving the quality and ethics of teachers and exam invigilators through appropriate remuneration or up to $150 per day during the exam period.

Rong Chhun, president of the Cambodian Independent Teacher Association, agreed that exam irregularities greatly diminished the quality of the education system in Cambodia.

“It isn’t a new thing. Although it was quieter around exam rooms this year, that is because they are copying via email and Facebook,” Chhun said.

He added that if the government did not deal with the quality of education in Cambodia, it could not produce a competitive labour force for the 2015 ASEAN integration.

Sam Sereyrath, general director at the Ministry of Education, said the research was a somewhat “small sample”, so it was incapable of evaluating the whole high-school exam.

“The result would have been much more positive if he had interviewed more,” he said.

---

To contact the reporter on this story: Chhay Channyda at channyda.chhay@phnompenhpost.com

 

អំពើ​ពុករលួយ​នៅ​តែ​កើត​មាន​ខ្លាំង​ក្លា​ក្នុង​ពេល​ប្រឡង​បាក់​ឌុប​ឆ្នាំ​នេះ

Wednesday, 22 August 2012

ឆាយ ច័ន្ទនីដា

ភ្នំពេញៈ អំពើ​ពុករលួយ​សូក​លុយ​គ្រូ​ ដើម្បី​បាន​បើក​ចម្លង​ចម្លើយ​វិញ្ញាសារ​ដោយ​សេរី នៅ​តែ​កើត​មាន​ខ្លាំងក្លា នៅ​ក្នុង​មណ្ឌល​ប្រឡង​ មធ្យម​សិក្សា​ទុតិយភូមិ បាក់​ឌុប​ ដែល​បាន​ក្លាយ​ជា​«ទម្លាប់»​ រវាង​សិស្ស និង​គ្រូ​អនុរក្ស​តាម​បន្ទប់​ប្រឡង ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​វិភាគ​គិត​ថា បើ​គ្មាន​កំណែ​​ទម្រង់​វិស័យ​អប់រំ​ឲ្យ​ទាន់​ពេលវេលា​ទេ​ នោះ​សមត្ថភាព​យុវជន​កម្ពុជា នឹង​មាន​ការ​ប្រឈម​ខ្លាំង​ នៅ​ក្នុង​សមាហរណកម្ម​អាស៊ាន​ឆ្នាំ​ ២០១៥ ខាង​មុខ។
របាយការណ៍​ឯករាជ្យ​ មួយ បាន​រក​ឃើញ​ថា​ ក្រុម​យុវជន​ ជា​សិស្សា​នុសិស្ស​ ប្រឡង​បញ្ចប់​ថ្នាក់​ទី​ ១២​ ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី ៦-៧-៨ ខែ​សីហា​នេះ ដែល​មាន​ចំនួន​សិស្ស​ ១១៤ ៤១៤​ នាក់  ក្នុង​នោះ​មាន​ ៩២ ភាគរយ បាន​នាំ​គ្នា​រៃលុយ​គ្នា​ ក្នុង​បន្ទប់​ប្រឡង ឲ្យ​គ្រូ​អនុរក្ស ​ដោយ​គ្មាន​ការ​ជំរិត​នោះ​ឡើយ​ ហើយ​គ្រូ​ក៏​ទទួល​យក​ដែរ​ ដោយ​ធ្វើ​ជា​មិន​ដឹង​មិន​ឮ​ បើក​ដៃ​ឲ្យ​សិស្សច​ម្លង​គ្នា​ដោយ​សេរី​។

ការ​សិក្សា​ ដែល​ធ្វើ​ដោយ​ក្រុម​លោក កែម ឡី ជា​អ្នក​ពិគ្រោះ​យោបល់​ និង​ស្រាវ​ជ្រាវ​ឯករាជ្យ​ផ្នែក​សង្គម ចេញ​ផ្សាយ​កាល​ពី​ថ្ងៃ​ចន្ទ ក្រោម​ចំណង​ជើង​ថា «មិន​គួរ​ធ្វើ​មិន​ដឹង» បាន​សម្ភាស​សិស្ស​ប្រឡង​ថ្នាក់​ទី ១២ ចំនួន​ ១៥៧ នាក់ ព្រម​ទាំង​មាតា ​បិតា​សិស្ស និង​គ្រូ​អនុរក្ស​ ប្រមាណ ៥០ នាក់​ផ្សេង​ទៀត ដោយ​រក​ឃើញ​ថា​៖ «ជា​មធ្យម​ បេក្ខជន​ប្រឡង​ ត្រូវ​ចំណាយ​ ១២ ម៉ឺន​រៀល ទៅ​ឲ្យ​គ្រូ​អនុរក្ស​ ក្នុង​រយៈ​ពេល​ប្រឡង​ពីរ​ថ្ងៃ​កន្លះ​។ ៧៧.៧ ភាគ​រយ រាយការណ៍​ថា ពួក​គេ​អាច​ចម្លង​ចម្លើយ​ពី​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក»។ ការ​សិក្សា​ស្រាវជ្រាវ​នេះ បាន​រក​ឃើញ​មូល​ហេតុ​ ដែល​នាំ​ឲ្យ​សិស្ស​ប្រមូល​លុយ​ជូន​អនុរក្ស គឺ​ដើម្បី​ឲ្យ​គ្រូ​ផ្តល់​ឱកាស​ ឲ្យ​ពួក​គេ​បាន​ចម្លង​គ្នាគឺ​មាន​ប្រមាណ​៥៤​ភាគ​រយ​។

​លោក កែម ឡី បាន​ប្រាប់​ភ្នំពេញ ​ប៉ុស្តិ៍​ថា ជា​ទូទៅ​ស្ថានការណ៍​ប្រឡង​បាក់​ឌុប​ឆ្នាំ​នេះ មាន​ភាព​ប្រសើរ​ជាង​ឆ្នាំ​មុន​ដោយ​មាន​កម្លាំង​សមត្ថកិច្ច​ យាម​កាម​តឹង​តែង និង​មិន​មាន​ការ​បោះ​ឯកសារ​ចម្លើយ ចូល​បន្ទប់​ប្រឡង​រញ៉េ​រញ៉ៃ ដូច​ឆ្នាំ​មុនៗ​ឡើយ។
ទោះ​យ៉ាង​ណា ​លោក​ថា ​អ្វី​ដែល​កត់​សម្គាល់​ខ្លាំង​ គឺ​សិស្ស​បាន​នាំ​គ្នា​យក​ទូរស័ព្ទ​ស៊េរី​ទំនើប​ ចូល​បន្ទប់​ប្រឡង ដើម្បី​ទាក់ទង​តាម​សារអេឡិច​ត្រូនិក ឬប្រព័ន្ធ​បណ្តាញ​សង្គម​ ហ្វ៊េស​ប៊ុក​ ឲ្យ​អ្នក​នៅ​ខាង​ក្រៅ​ សរសេរ​ចម្លើយ​ឲ្យ​ហើយ​ផ្ញើ​មក​វិញ។

 លោក​ថ្លែង​ថា ៖ «ភាគ​ច្រើន​ ៥៥ ភាគ​រយ បាន​ឆ្លើយ​ថា គាត់​ចម្លង​(ចម្លើយ)​ចេញ​ចូល​តាម​ទូរស័ព្ទ​ដៃ​។ គាត់​ថា ​ភាគ​ច្រើន​គេ​ថត​វិញ្ញាសា ធ្វើ​តាម​អ៊ីមែល​ បញ្ចូន​ឲ្យ​គេ​ធ្វើ​ឲ្យ​ ហើយ​ផ្ញើ​តាម​អ៊ីមែល​មក​វិញ​។ ទោះ​គ្រាន់​បើ​ជាង​មុន ប៉ុន្តែ​ចំណុច​ខ្លះ​ ក្លាយ​ជា​ប្រពៃណី និង​ទម្លាប់​ទៅ​ហើយ គឺ​ពេល​ប្រឡង​ ត្រូវ​តែ​ប្រមូល​លុយ​ឲ្យ​គ្រូ ទោះ​គ្រូ​មិន​បាន​បង្គាប់​ក៏​ដោយ​»។

នា ​សប្តាហ៍​ក្រោយ​នេះ ឯកសារ​លម្អិត​ ប្រមាណ​ពី​ ៣០​ ទៅ ​៤០ ទំព័រ​នឹង​ត្រូវ​បញ្ជូន​ទៅ​កាន់​ក្រសួង​អប់រំ​យុវជន​និង​កីឡា និង​អង្គការ​ដៃ​គូ​ជាតិ​ អន្តរជាតិ ជា​ពិសេស​អង្គការ​យូនី​សែហ្វ និង​យូណេស្កូ ដែល​ធ្វើ​ការ​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការ​លើក​ស្ទួយ​គុណ​ភាព​អប់រំ​ ដើម្បី​ឲ្យ​ភាគី​ទាំង​នោះ​ យក​ទៅ​ពិចារណា និង​ធ្វើ​ការ​«ដាក់​សម្ពាធ​ដល់​រដ្ឋាភិបាល ​ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ»។
លោក កែម ឡី បាន​ផ្តល់​អនុសាសន៍ ដល់​រដ្ឋាភិបាល​ឲ្យ​បង្កើន​ប្រាក់​ឧបត្ថម្ភ សម្រាប់​គ្រូ អនុ​រក្សឲ្យ​បាន​ពី ១០០ ទៅ​ ១៥០ ​ដុល្លារ​ សម្រាប់​គ្រូ​ម្នាក់ ក្នុង​រយៈ​ពេល​ប្រឡង ២ ថ្ងៃ​កន្លះ ដែល​សព្វ​ថ្ងៃ គ្រូ​ទាំង​នោះ ទទួល​បាន​ប្រមាណ​ពី ៥០ ទៅ ​៧៥ ដុល្លារ​ប៉ុណ្ណោះ ហើយ​ត្រូវ​ធ្វើ​កិច្ច​សន្យា​ជាមួយ​គ្រូ​ទាំង​នោះ​ ទើប​គ្រូ​មិន​អាច​ហ៊ាន​ទទួល​សំណូក​ពី​សិស្ស។ លើស​ពី​នេះ​ ត្រូវ​ជំរុញ​ឲ្យ​សិស្ស​ខិតខំ​បង្កើន​សមត្ថភាព​ខ្លួន​ឯង​ ដើម្បី​គុណភាព​អប់រំ​នៅ​កម្ពុជា។
របាយការណ៍​នេះ ត្រូវ​បាន​ស្វាគមន៍ ដោយ​លោក រ៉ុង ឈុន ប្រធាន​សមាគម​គ្រូ​បង្រៀន​កម្ពុជា​ឯករាជ្យ ដែល​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ពី​ភាព​មិន​ប្រក្រតី​ជាច្រើន​ ក្នុង​ការ​ប្រឡង​នេះ​ផង​ដែរ​។ លោក​ថ្លែង​ថា៖ «នេះ​មិន​មែន​ជា​រឿង​ថ្មី​ទេ ទិដ្ឋភាព​ឆ្នាំ​នេះ មាន​ភាព​ស្ងប់ស្ងាត់​តែ​នៅ​ខាង​ក្រៅ​ តែ​ខាង​ក្នុង​មាន​ភាព​អាក្រក់​ជាង​ឆ្នាំ​មុន​ខ្លាំង​ណាស់​ ព្រោះ​គេ​ធ្វើ​តាម​ប្រព័ន្ធ​អេឡិចត្រូនិក មាន​ទូរស័ព្ទ​ដៃ​ថត​ដាក់​ហ្វេស​ប៊ុក។ មាន​មណ្ឌល​ខ្លះ ធ្វើ​វិញ្ញាសា​លក់​ឲ្យ​បេក្ខជន​ទៀត​ផង​»​។ លោក​បន្ត​ថា បើ​រដ្ឋាភិបាល មិន​គិត​គូរ​ពី​គុណភាព​អប់រំ​ ឲ្យ​បាន​ឆាប់​ទេ​នោះ គុណភាព​អប់រំ​នៅ​កម្ពុជា នឹង​មិន​មាន​អ្វី​ប្រកួត​ប្រជែង ពេល​ដែល​កម្ពុជា ធ្វើ​សមាហរណកម្ម ចូល​ទៅ​ក្នុង​សហគមន៍​អាស៊ាន​ឆ្នាំ​ ២០១៥​នោះ​ទេ​។ សមាគម​គ្រូ​បង្រៀន​ ក៏ត្រៀម​ចេញ​នូវ​របាយការណ៍​ នៃ​ភាព​មិន​ប្រក្រតី ក្នុង​ការ​ប្រឡង​មធ្យម​សិក្សា​ទុតិយភូមិ​ក្រោយ​ពី​ការ​ប្រកាស​លទ្ធផល​នៃ ការ​ប្រឡង​នៅ​ចុង​ខែ​នេះ​។

លោក សំ សេរីរតន៍ អគ្គ​នាយក​អប់រំ នៃ​ក្រសួង​អប់រំ​ យុវជន​និង​កីឡា ថ្លែង​ថា លោក​បាន​ពិនិត្យ​មើល​ឃើញ​ថា ការ​ស្រាវ​ជ្រាវ​មួយ​នេះ ​នៅ​មាន​ទំហំ​តូច​ និង​មិន​អាច​វាយ​តម្លៃ​បាន​នូវ​ស្ថានការណ៍ នៃ​ការ​ប្រឡង​បាក់ឌុប​ទាំង​មូល​នោះ​បាន​ឡើយ។ លោក​និយាយ​ថា៖ «​នេះ​ជា​របាយ​ការណ៍​ល្អ។ គាត់​បាន​វាយ​តម្លៃ​ថា​ មាន​ភាព​យុត្តិធម៌​ ៦០ ភាគរយ​ តែ​គាត់​ធ្វើ​តែ​ជាង ​១០០ នាក់​ មិន​តំណាង​ឲ្យ​ទាំង​អស់​ជាង ១១ ម៉ឺន​នាក់​នោះ​ទេ បើ​គាត់​ធ្វើ​ច្រើន(សម្ភាស) ច្រើន​ជាង​នេះ​លទ្ធផល​អាច​ប្រសើរ​ច្រើន​»។ លោក​បន្ត​ថា៖​«​ភាព​អាក្រក់​(ក្នុង​ការ​ស្រាវជ្រាវ​)នេះ​ មិន​ធ្ងន់ធ្ងរ​ទេ ព្រោះ​ក្រសួង​បាន​កែប្រែ​ច្រើន​ហើយ តែ​ការ​សិក្សា​នេះ អាច​ជួយ​មួយ​ចំណែក​ដែរ ដល់​វិស័យ​អប់រំ​យើង»៕

For more information, please check his official report at https://docs.google.com/file/d/1RNxFa10KMN0ASDukye7lp2CLHTLLmk7-I_BL1aLBtdPYva9WfmDA5uXLHpEK/edit

Facebook Inc នឹង​ប្រឈម​សម្ពាធ​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ថែម​ទៀត

Tuesday, 21 August 2012

Bloomberg

 

 ក្រុង​មេនឡូផាកៈ ភាគ​ហ៊ុន​របស់​ក្រុម​ហ៊ុន Facebook Inc ដែល​បាន​ធ្លាក់​ចុះ​ដល់​តម្លៃ​ទាប​បំផុត​ បន្ទាប់​ពីអ្នក​ខាង​ក្នុង​ក្រុមហ៊ុន (insider) អាច​លក់​ភាគហ៊ុន​ជា​លើក​ទីមួយ ចាប់​ពី​ការ​បោះ​ផ្សាយ​ IPO ​មក​នោះ នឹង​ត្រូវ​ប្រឈម​នឹង​សម្ពាធ​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ថែម​ទៀត នៅ​ពេល​ភាគ​ហ៊ុន​ចំនួន ១,៤៤​ពាន់​លាន​ហ៊ុន​ផ្សេង​ទៀត ត្រូវ​បាន​លក់​ចេញ​រហូត​ដល់​ខែ​វិច្ឆិកា។
កាល ​ពី​សប្តាហ៍​មុន ក្រុម​ហ៊ុន​ Facebook  បាន​លក់​ចេញ​ភាគហ៊ុន​ចំនួន ២៧១,១​លាន​ហ៊ុន ដែល​ជា​ការ​លក់​ចេញ​លើក​ដំបូង​ក្នុង​ចំណោម​ការ​រឹត​បន្តឹង​ការ​លក់​ចេញ​ ចំនួន ៥ ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​ក្នុង​អំឡុង​ឆ្នាំ​ទីមួយ​ក្នុង​នាម​ជា​ក្រុមហ៊ុន​សាធារណៈ។

ខណៈ ​លោក Mark Zuckerberg អគ្គនាយក​ក្រុម​ហ៊ុន Facebook  កំពុង​ប្រតិបត្តិការ​សេវា​បណ្តាញ​សង្គម​មួយ​នោះ ​លោក កំពុង​ប្រឈម​នឹង​ក្តី​បារម្ភ​របស់​ក្រុម​វិនិយោគិន​ថា​តើ​ក្រុម​ហ៊ុន​នេះ អាច​រក​ប្រាក់​ចំណូល​បន្ថែម​ដោយ​របៀប​ណាពី​មូលដ្ឋាន​កំណើន​អ្នក​ប្រើ​ប្រាស់ ​សេវា​សង្គម​នេះ​។ ក្តី​បារម្ភ​នោះ រួម​ទាំង​ការ​បញ្ចប់​រយៈ​ពេល​បម្រាម​លក់ភាគ​ហ៊ុន​ចេញ​ (lock-up) លើក​ទីមួយ បាន​ជំរុញ​ឲ្យ​តម្លៃ​ភាគ​ហ៊ុន​របស់​ក្រុម​ហ៊ុន​នេះ បាន​ធ្លាក់​ចុះពាក់​កណ្តាល​មក​នៅ​ត្រឹម ៣៨​ដុល្លារ​ និង​ធ្វើ​ឲ្យ​តម្លៃ​ទីផ្សារ​របស់​ក្រុមហ៊ុន​នេះ ធ្លាក់​ចុះ ៤៦​ពាន់​លាន​ដុល្លារ។ ​

លោក Herman Leung អ្នក​វិភាគ​ប្រចាំ​ក្រុម​ហ៊ុន Susquehanna International Group ថ្លែង​ថា​៖​ «​តើ​នេះ​គឺ​ជា​អ្វី​ដែល​គ្មាន​ភាព​អត់ធ្មត់ ឬ​ជា​អ្វី​ដែល​វិនិយោគិន​គួរ​តែ​ព្រួយបារម្ភ​? ត្រូវ​ហើយ តែ​ចំពោះ​ក្រុម​វិនិយោគិន​រយៈ​ពេល​វែង​វិញ ខ្ញុំ​យល់​ថា នេះ​គឺជា​ឱកាស​ដ៏​ល្អ​មួយ​ដើម្បី​ទិញ​ភាគហ៊ុន ដែល​មាន​តម្លៃ​ទាប​បែប​នេះ»៕ BP

រដ្ឋាភិបាល​ភូមា​បាន​សម្រេច​លុបចោល​ការ​ត្រួតពិនិត្យ​លើ​បណ្តាញ​សារព័ត៌មាន

ដោយ គួច គន្ធារ៉ា

នៅ​ប្រទេស​ភូមា រដ្ឋាភិបាល​ភូមា​បាន​សម្រេច​លុបចោល​ការ​ត្រួតពិនិត្យ​លើ​បណ្តាញ​សារព័ត៌មាន។ ចាប់​ពី​ពេល​នេះ​ត​ទៅ គ្រប់​សារព័ត៌មាន និង​ទស្សនាវដ្តី​ទំាង​អស់​មិន​ចំា​បាច់​បញ្ជូន​អត្ថបទ​ទាក់ទង​នឹង​រឿង​ នយោបាយ និង​សាសនា​ទៅ​ឲ្យ​គណៈកម្មាធិការ​ត្រួតពិនិត្យ​ដើម្បី​សុំ​ការ​អនុញ្ញាត​ បោះផ្សាយ​ដូច​មុន​ទៀត​ឡើយ។ តែ​គេ​ត្រូវ​រង់ចំា​មើល​ថា តើ​វិធានាការ​នេះ​នឹង​ត្រូវ​គេ​យក​ទៅ​អនុវត្ត​ឲ្យ​បាន​ត្រឹមត្រូវ​ដែរ ឬ​ទេ។ ថ្មីៗ​នេះ រដ្ឋាភិបាល​បាន​សម្រេច​ព្យួរ​ការ​ផ្សាយ​របស់​ទស្សនាវដ្តី​ប្រចំា​សប្តាហ៍​ ចំនួន​ពីរ។ ឃើញ​ថា នេះ​គឺ​ជា​កាយវិការ​មួយ​ដែល​បាន​បង្ហាញ​ថា រដ្ឋអំណាច​នៅ​មិន​ទាន់​បាន​ត្រៀម​ខ្លួន​ដើម្បី​បញ្ឈប់​ការ​ត្រួតពិនិត្យ​ ទំាង​ស្រុង​លើ​បណ្តាញ​សារព័ត៌មាន​ក្នុង​ស្រុក​ទេ។

តាម​ទ្រឹស្តី គ្មាន​ទៀត​ឡើយ ការ​ត្រួតពិនិត្យ​លើ​បណ្តាញ​សារព័ត៌មាន​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ភូមា មាន​ន័យ​ថា អ្នក​កាសែត​អាច​ចុះ​ផ្សាយ​គ្រប់​អត្ថបទ​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​រឿង​នយោបាយ និង​សាសនា​ដោយ​មិន​ចំា​បាច់​សុំ​ការ​អនុញ្ញាត​ពី​រដ្ឋាភិបាល​ទេ។ គួរ​ជម្រាប​ជូន​ថា មក​ទល់​ពេល​នេះ មុន​នឹង​បោះផ្សាយ​អត្ថបទ​អ្វី​មួយ ពិសេស​អត្ថបទ​ដែល​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​រឿង​នយោបាយ និង​សាសនា អ្នក​កាសែត​ចំាបាច់​ត្រូវ​តែ​បញ្ជូន​អត្ថបទ​របស់​ខ្លួន​ទៅ​ឲ្យ​ គណៈកម្មាធិការ​ត្រួតពិនិត្យ ជាមុន​សិន។ បន្ទាប់​ពី​គណៈកម្មាធិការ​ត្រួតពិនិត្យ​ធ្វើ​ការ​កែសម្រួល​រួច​ហើយ ទើប​អ្នកកាសែត​អាច​យក​អត្ថបទ​របស់​ខ្លួន​ទៅ​ចុះ​ផ្សាយ​បាន។

ជាមួយ​នឹង​វិធានការ​ថ្មី​នេះ រដ្ឋាភិបាល​ទីក្រុង​ណៃពីដ៏​មិន​បាន​រំលាយ​គណៈកម្មាធិការ​ត្រួតពិនិត្យ​ចោល​ ទេ ក៏​ប៉ុន្តែ គណៈកម្មាធិការ​នេះ​នឹង​លែង​ធ្វើ​ការងារ​ត្រួតពិនិត្យ​លើ​សារព័ត៌មាន​ដូច​មុន ​ទៀត​ឡើយ។ តែ​ទន្ទឹម​គ្នា​នេះ រដ្ឋាភិបាល​បាន​បង្កើត​ចេញ​នូវ​ក្រុមប្រឹក្សា​សារព័ត៌មាន​ភូមា​មួយ។ ក្រុមប្រឹក្សា​នេះ​មាន​តួនាទី​ជា​អ្នក​សិក្សា​លើ​គ្រប់​បញ្ហា​ដែល​ជាប់​ ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​សារព័ត៌មាន។

យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ក្រុម​អ្នកកាសែត​ភូមា​នៅ​មិន​ទាន់​ហ៊ាន​សម្តែង​ការ​ត្រេកត្រអាល​របស់​ខ្លួន​ នៅ​ឡើយ​ទេ ដោយ​ពួក​គេ​រង់ចំា​មើល​ការ​អនុវត្តន៍​ជាក់ស្តែង​របស់​រដ្ឋាភិបាល​ជាមុន​សិន។ គួរ​រម្លឹក​ជូន​ថា ការ​ពី​ចុង​ខែ​កក្កដា​កន្លង​ទៅ មាន​ទស្សនាវដ្តី​ប្រចំាសប្តាហ៍​ចំនួន​ពីរ​បាន​ត្រូវ​រដ្ឋអំណាច​ផ្អាក​ សកម្មភាព​មួយ​រយៈ បន្ទាប់​ពី​បាន​ចុះ​ផ្សាយ​អត្ថបទ​របស់​ខ្លួន ដោយ​មិន​បាន​បញ្ជូន​អត្ថបទ​ទៅ​ឲ្យ​គណៈកម្មាធិការ​ត្រួតពិនិត្យ​ជាមុន។ តែ​បន្ទាប់​ពី​មាន​ការ​តវ៉ា​ប្រឆំាង​ពី​សំណាក់​ក្រុម​អ្នកកាសែត​មក ទើប​រដ្ឋាភិបាល​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ទស្សនាវដ្តី​ប្រចំាសប្តាហ៍​ទំាង​ពីរ​នោះ​មាន​ ដំណើរការ​ជា​ធម្មតា​ឡើង​វិញ។

ម្យ៉ាង​ទៀត អ្នក​កាសែត​ភាគច្រើន​បាន​យល់​ឃើញ​ថា ក្រុមប្រឹក្សា​សារព័ត៌មាន​ភូមា​ដែល​ទើប​បង្កើត​ឡើង ដោយ​មាន​សមាជិក​តែងតំាង​ដោយ​រដ្ឋាភិបាល និង​ដឹក​នំា​ដោយ​អតីត​ចៅក្រម​នោះ នឹង​គ្មាន​ឯករាជ្យ​ទេ៕

បង្កើត​អាស៊ាន​នៅ​ឆ្នាំ១៩៦៧ ដើម្បី​ជា​ខែល​ទប់ទល់​នឹង​មនោគមវិជ្ជា​កុម្មុយនិស្ត

ដោយ តាន់ ហ្សង់-ហ្វ្រង់ស្វ័រ

 

ថ្ងៃ​នេះ​ហ្សង់-ហ្វ្រង់ស័រ តាន់ បន្ត​លើក​ឡើង​អំពី​ភូមិសាស្រ្ត​នយោបាយ​នៃ​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​ត​ទៅ​ទៀត ដោយ​សូម​ផ្តើម​សិក្សា​ទៅ​លើ​សមាគម​ប្រជាជាតិ​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​ហៅ​កាត់​ថា​ អាស៊ាន។ កាល​ពី​៤៥​ឆ្នាំ​មុន គឺ​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦៧ អាស៊ាន​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង ដើម្បី​ជា​ខែល​ទប់ទបើ​ងាក​ក្រោយ ពិនិត្យ​មើល​ប្រវត្តិ​៤៥​ឆ្នាំ​របស់​សមាគម​ប្រជាជាតិ​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍ ហៅ​កាត់​ថា​អាស៊ាន គេ​នឹង​យល់​ច្បាស់​ភ្លាម​ថា ការ​ចាប់​បដិសន្ធិ​ឡើង​នៃ​អង្គការ​តំបន់​មួយ​នេះ​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦៧ ស្តែង​ឱ្យ​ឃើញ​នូវ​ភាព​ប្រេះឆា​ខ្លាំង​មែនទែន​នៃ​ភូមិភាគ​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​ សម័យ​នោះ។

នៅ​ក្នុង​ទសវត្សរ៍​ទី​៦០ មាន​អធិករណ៍​ស្មុគស្មាញ​ខ្លាំង​ណាស់ រវាង​បណ្តា​ប្រទេស​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​ដែល​ជា​កោះ។ ជាក់​ស្តែង ប្រទេស​ម៉ាឡេស៊ី​មាន​ទំនាស់​ជាមួយ​ប្រទេស​ឥណ្ឌូណេស៊ី ជុំ​វិញ​កោះ​បូរណេអូ(Bornéo) ហើយ​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦៣​ដែនដី​ប៉ែក​ខាង​ជើង​នៃ​កោះ​នេះ គឺ​ដែនដី​កាលីម៉ង់តង់(Kalimantan) បាន​ប្រកាស​ផ្តាច់​ខ្លួន​ទៅ​នៅ​ក្រោម​ការ​គ្រប់គ្រង​នៃ​ប្រទេស​ម៉ាឡេស៊ី ជាហេតុ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ប្រទេស​ឥណ្ឌូណេស៊ី​ខឹង​ច្រឡោត​តោតតូង​និង​ជាហេតុ​បាន​ ធ្វើ​ឱ្យ​សង្គ្រាម​ហៀប​តែ​នឹង​ផ្ទុះ​ឡើងម្តងៗ រវាង​ប្រទេស​ភាគី​ជម្លោះ​ទាំង​ពីរ​ទៀត​ផង។

ម៉្យាង​វិញ​ទៀត កាល​សម័យ​នោះ ក៏​មាន​ដែរ​ភាព​តានតឹង​រវាង​ម៉ាឡេស៊ី​និង​សិង្ហបុរី ពីព្រោះ​សិង្ហបុរី​ក្រោម​ការ​ដឹក​នាំ​របស់​លី គាន់យូ (Lee Kuan Yew) បាន​សម្រេច​ដើរ​ចេញ​ពី​សហព័ន្ធ​រួម​ម៉ាឡេស៊ី។ ក្រៅ​ពី​នេះ ម៉ាឡេស៊ី​ក៏​មាន​ទំនាស់​ជាមួយ​ហ្វីលីពីន​ដែរ​ជុំវិញ​ដែន​ដី​សាបាហ៍​(Sabah)​ ដែល​ឋិត​នៅ​ប៉ែក​ខាង​ជើង​នៃ​កោះ​បូរណេអូ​ពីព្រោះ​សាបាហ៍​បាន​ប្រកាស​ដាក់​ ខ្លួន​ឱ្យ​​នៅ​ក្រោម​ការ​គ្រប់គ្រង​របស់​ប្រទេស​ម៉ាឡេស៊ី។

ទន្ទឹម​នេះ កាល​សម័យ​នោះ អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​ជា​សមរភូមិ​នៃ​សង្គ្រាម​ត្រជាក់ មាន​ន័យ​ថា វា​ជា​ទី​កន្លែង​ដ៏​ក្តៅ​គគុក​ជាង​គេ​បង្អស់​មួយ​នៃ​ជម្លោះ​មនោគមវិជ្ជា រវាង​សហរដ្ឋអាមេរិក សហភាព​សូវៀត និង​ចិន​ ជម្លោះ​មនោគមវិជ្ជា​ដែល​ស្តែង​ឡើង​តាម​រយៈ​សង្គ្រាម​នៅ​វៀតណាម។ សង្គ្រាម​​វៀតណាម ដែល​កាល​ណោះ​បាន​ផ្តើម​រីករាល​ដាល​ចូល​ទៅ​ដល់​ប្រទេស​កម្ពុជា​និង​ឡាវ ពោល​គឺ​ពាសពេញ​ឥណ្ឌូចិន​តែ​ម្តង។ មិន​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ទ័ព​ព្រៃ​កុម្មុយនិស្ត​ក៏​មាន​សកម្មភាព​ខ្លាំង​ក្លា​ណាស់​ដែរ​នៅ​ប្រទេស​ ភូមា ថៃ ​ហ្វីលីពីននិង​ឥណ្ឌូណេស៊ី​ ឥណ្ឌូណេស៊ី​ជាទី​ដែល​ឧត្តមសេនីយ៍​ស៊ូហារតូ​(Suharto) បាន​វាយ​បង្ក្រាប​ក្នុង​ថ្លុក​ឈាម​ពួក​សកម្មជន​បក្ស​កុម្មុយនិស្ត ជាហេតុ​បាន​បណ្តាល​ឱ្យ​មាន​ស្លាប់​យ៉ាង​តិច​៥០០ ០០០​នាក់។

នៅ​ក្នុង​ស្ថានភាព​មួយ​ដ៏​អាសន្ន​បែប​នេះ បណ្តា​ប្រទេស​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​ដែល​ឋិត​នៅ​ក្រោម​ឥទ្ធិពល​អាមេរិកាំង រួម​មាន​ថៃ ម៉ាឡេស៊ី សិង្ហបុរី ឥណ្ឌូណេស៊ី និង​ហ្វីលីពីន ដែល​មាន​ជម្លោះ​ទឹកដី​រវាង​គ្នា​ត្រូវ​ប្រឈមមុខ​នឹង​ដំណោះស្រាយ​បញ្ហា​ពីរ៖ ទី​មួយ គឺ​ត្រូវ​ធ្វើ​យ៉ាងណា​កុំ​ឱ្យ​សង្គ្រាម​កើត​ឡើង​រវាង​ពួក​គេ​ រី​ឯ​ទី​ពីរ​គឺ​ត្រូវ​ពឹងពាក់​សហរដ្ឋអាមេរិក​ដើម្បី​ខ្ទប់​កុំ​ឥទ្ធិពល​ កុម្មុយនិស្ត​រីក​ធំធាត់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ពួក​គេ​បាន។ អ៊ីចឹង​ហើយ​បាន​ជា​បណ្តា​ប្រទេស​សម្ព័ន្ធមិត្ត​ទាំង​៥​របស់​អាមេរិក​នៅ​ អាស៊ី​អាគ្នេយ៍ គឺ​ថៃ ម៉ាឡេស៊ី សិង្ហបុរី​ ឥណ្ឌូណេស៊ី និង​ហ្វីលីពីន​បាន​សម្រេចចិត្ត​បង្កើត​អាស៊ាន​ឡើង​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦៧។

មែន​ទែន​ទៅ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦៧នោះ ការ​ទប់ទល់​នឹង​មនោគមវិជ្ជា​កុម្មុយនិស្ត មិនមែន​ជា​គោលដៅ​ផ្លូវការ​ដែល​ចែង​នៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ថ្លែងការណ៍​រួម​របស់​ ប្រទេស​ស្ថានិក​អាស៊ាន​ទាំង​៥​ទេ។ គោលដៅ​ជា​ផ្លូវការ​ដែល​បាន​ចែង គឺ​បង្កើន​សហប្រតិបត្តិការ​សេដ្ឋកិច្ច​សង្គមកិច្ច​និង​វប្បធម៌​រវាង​បណ្តា​ ប្រទេស​សមាជិក​និង «បង្កើត​តំបន់​សន្តិភាព​មួយ​ដែល​មាន​មូលដ្ឋាន​នៅ​លើ​សេរីភាព​និង​ អព្យាក្រិតភាព»។

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ គេ​ត្រូវ​រង់​ចាំ​រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៧៦ ទើប​ឃើញ​បណ្តា​ប្រទេស​សមាជិក​អាស៊ាន​ប្រញាប់​រួសរាន់​ផ្តល់​សន្ទុះ​ថ្មី​ដល់ ​អង្គការ​តំបន់​មួយ​នេះ។ ជាក់ស្តែង នា​ឱកាស​ជំនួប​កំពូល​អាស៊ាន​នៅ​បាលី​(Bali)​ឆ្នាំ​១៩៧៦ ប្រទេស​ថៃ ម៉ាឡេស៊ី សិង្ហបុរី ហ្វីលីពីន និង​ឥណ្ឌូណេស៊ី​បាន​ចុះ​ហត្ថលេខា​លើ​សន្ធិសញ្ញា​មិត្តភាព​និង​ សហប្រតិបត្តិការ​មួយ ដើម្បី​ពង្រឹង​សាមគ្គីភាព​រវាង​គ្នា នៅ​ចំពោះ​មុខ​ការ​គំរាមកំហែង​នៃ​បណ្តា​ប្រទេស​កុម្មុយនិស្ត​នៅ​ឥណ្ឌូចិន។ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៦​ដដែល​នោះ អគ្គលេខាធិការដ្ឋាន​អចិន្ត្រៃយ៍​មួយ​របស់​អាស៊ាន​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង​នៅ​ យ៉ារការតា(Jakarta)​ប្រទេស​ឥណ្ឌូណេស៊ី។

មាន​មូលហេតុ​មួយ​សំខាន់​ដែល​បាន​ជំរុញ​ឱ្យ​ប្រទេស​ស្ថាបនិក​ទាំង​ប្រាំ​ ផ្តល់​សន្ទុះ​ថ្មី​ដល់​អង្គការ​អាស៊ាន នោះ​គឺ​នៅ​ខែ​មេសា​ឆ្នាំ​១៩៧៥ កងទ័ព​កុម្មុយនិស្ត​វៀតណាម​ខាង​ជើង​បាន​ចូល​កាន់កាប់​ទីក្រុង​សៃហ្កុង​ (Saigon) កង​យោធា​កុម្មុយនិស្ត​ខ្មែរ​ក្រហម​បាន​ចូល​កាន់​កាប់​ទីក្រុងភ្នំពេញ និង​ចលនា​កុម្មុយនិស្ត​ប៉ាថេតឡាវ(Pathet Lao)​បាន​ឈ្នះ​សង្គ្រាម នៅ​ប្រទេស​ឡាវ។

បន្ទាប់​មក​ទៀត​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៩ អាស៊ាន​បាន​ប្រកាន់​ជំហរ​នយោបាយ​ច្បាស់​ជាង​មុន ក្រោយ​ពី​ប្រទេស​វៀតណាម​គាំទ្រ​ដោយ​សហភាព​សូវៀត បាន​ចូល​ឈ្លាន​ពាន​ប្រទេស​កម្ពុជា ផ្តួល​រំលំ​របប​ខ្មែរ​ក្រហម​ដែល​រណប​ចិន​កុម្មុយនិស្ត។ ជំហរ​នយោបាយ​របស់​អាស៊ាន​កាល​ណោះ គឺ​ឋិត​នៅ​ខាង​សហរដ្ឋ​អាមេរិក និង​នៅ​ខាង​ចិន​ដែល​បាន​ជួយ​គាំទ្រ​ខ្មែរ​ក្រហម​ក្នុង​សង្គ្រាម​ប្រឆាំង​នឹង ​របប​ហេង សំរិន​នៅ​កម្ពុជា​ដែល​ទ្រទ្រង់​ដោយ​វៀតណាម និង​សហភាព​សូវៀត។ គឺ​នៅ​ក្នុង​បរិបទ​នេះ​ហើយ ដែល​ប្រទេស​ថៃ​បាន​បើក​ដៃ​ឱ្យ​ខ្មែរ​ក្រហម​ប្រើប្រាស់​ទឹកដី​របស់​គេ​ទុក​ ធ្វើ​ជា​សមរភូមិ​ក្រោយ។ ទន្ទឹម​នេះ អាស៊ាន​បាន​ធ្វើ​ការ​គាប​សង្កត់​តាម​ផ្លូវ​ទូត​ដើម្បី​បង្ខំ​ឱ្យ​វៀតណាម​ដក​ ទ័ព​ចេញ​ពី​កម្ពុជា ។ គឺ​នៅ​ក្នុង​បរិបទ​នៃ​អ្វី​ដែល​គេ​ហៅ​ថា សង្គ្រាម​ឥណ្ឌូចិន​លើក​ទី​៣​នេះ​ហើយ ដែល​អាស៊ាន​បាន​ទទួល​ប្រទេស​ព្រុយណេ​ឱ្យ​ចូល​ជា​សមាជិក​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៨៤៕ ល់​នឹង​មនោគមវិជ្ជា​កុម្មុយនិស្ត។