Sam Rany, Ph.D.

Friday 3 August 2012

Cambodian spokesperson's clarification on the issue of the South China Sea

Tuesday, 24 July 2012 18:48

Mr. Koy Kuong, Spokesperson of the Ministry of Foreign Affairs and International Cooperation of Cambodia, has clarified as below the Cambodian position on the issues of the South China Sea in response to the Editor-in-Chiefs of the Cambodia Daily and the Phnom Penh Post, respectively, following the publication of the latter’s controversial articles entitled “ASEAN Founders in South China Sea Storm” and “ASEAN Struggle for Unity”:

KINGDOM OF CAMBODIA

Nation Religion King

*******

Ministry of Foreign Affairs

and International Cooperation

July 19, 2012

Mr. Kevin Doyle, Editor-in-Chief

The Cambodia Daily

Dear Mr. Kevin Doyle,

After having read the article entitled “ASEAN Founders in South China Sea Storm” published in your newspaper on 18 July 2012, based on stories from Reuters in Manila, I wish to clarify the following:

First, the brief malfunctioning of the microphone of the Philippine Secretary of Foreign Affairs was purely a technical hiccup which can happen anywhere around the world. In fact technical snags with microphones occurred several times during the series of meetings between 8-13 July. This little shortcoming should not have been blown out of proportion.

Second, on the comment that “ASEAN Chairmanship this year is the worst”, I wish to refute such a hasty and insulting conclusion based on non-consensus on the South China Sea issue, one out of more than 130 points which were discussed and agreed on. It is quite normal in a multilateral setting for a meeting to turn into a heated exchange and failing to achieve a common ground on issues that involve high stake of interests. It is also normal and has always been the ASEAN Way to drop the disagreed points for further deliberation and moved on with the many agreed areas. It was unprecedented and very disappointing that some ASEAN member states appeared bent on taking ship-scuttling position by imposing an ultimatum that their demand must be fulfilled. As Chair of ASEAN, Cambodia would like to keep the door open, thus giving a chance for further discussions and amicable settlement of the conflicts by the parties concerned.

Third, the assertion that Cambodia’s loyalty has been “bought” by China in relation to the South China issue is completely ludicrous. If the position taken by Cambodia is seen as having been “bought” by a larger nation, then could it not be said the same for the position taken by other sovereign states if it appears to be in line with that of a more powerful nation? Like other sovereign country, Cambodia must have its own position of principle to operate as an independent state, and would not want the AMM to be hijacked by a bilateral dispute.

Forth, since the report is filed by Reuters in Manila, it is not at all surprising that the based source for the story has nothing positive to say other than to paint a bleak picture of Cambodia’s Chairmanship of ASEAN. Cambodia does not wish to be a polemic, keeping in mind and aged-old Cambodian adage which says “If the dog bites you, do not bite the dog”.

Yours sincerely,

Koy Kuong

Spokesperson

KINGDOM OF CAMBODIA

Nation Religion King

*******

Ministry of Foreign Affairs

and International Cooperation

July 24, 2012

Mr. Alan Parkhouse

Editor-in-Chief

The Phnom Penh Post

Mr. Editor-in-Chief,

I find the article entitled: "ASEAN Struggle for Unity" by Mr. Roger Mitton, published in your newspaper, on 23 July 2012, full of wild and ill conjectures and deliberately insulting for Cambodia.

First, by referring to Cambodia as a “junior” member of ASEAN, Mr. Roger Mitton has not only insulted Cambodia, but also ASEAN, in suggesting that within ASEAN members are accorded and treated with higher or lower status. As stipulated in the ASEAN Charter, all ASEAN members act on the principle of equality and no member is considered lesser than others, regardless of their wealth and physical size.

Second, it is a fact the ASEAN Foreign Ministers' statement on ASEAN’s Six-point Principles on the South China Sea was issued on 20 July 2012, following Dr. Marty’s consultation with Cambodia, the Chair of ASEAN. But one should not ignore the fact that in several restricted meetings during the 45^th AMM, Cambodia proposed to adopt a position which is exactly the same as the ASEAN’s Six-point Principles, but it was flatly rejected by two ASEAN Members having bilateral disputes in the South China Sea. This makes one wonders whether there was a plan to sabotage the 45^th AMM that the same position put forth by the ASEAN Chair was not accepted then by the two countries. In fact the ASEAN’s Six-point Principles are even more fundamental and profound in significance for ASEAN to apply in dealing with the South China Sea issue, than the content of the rejected draft Joint Communiqué.

It is very regretful that, for the first time in 45 years, two ASEAN Members chose to block the 45^th AMM joint Communiqué with an ultimatum for inclusion of direct reference to their bilateral disputes in the South China Sea. They essentially hijacked the 45^th AMM and make the Joint Communiqué a hostage of their unyielding demand, a move completely contrary to the ASEAN way which has always been to put aside for further discussion any issue that members cannot achieve a consensus on.

Third, the assertion of Roger Mitton that "Cambodia took Beijing's side” ignoring its earlier promise to be a neutral mediator in regional disputes such as the South China Sea, is itself a very biased and unfair view. Cambodia's position of principle is that ASEAN should not take side and the ASEAN Foreign Ministers' Meeting is not a Court to rule against or in favour of any party in the disputes. As the ASEAN Chair and as it is the role of the Chair of any meeting, Cambodia had to prevent the already tensed situation from getting worse and to leave the door open for future talks by countries concerned. By not adding fuel to the fire, Cambodia has tried its best to fulfill its pledge to be a neutral mediator.

Forth, the reference to Cambodia as China's “proxy”, “paid” and “hired” by China in the form of large investment to sideline the South China Sea issue and to do “China's bidding” is really insane. Cambodia is only trying to be neutral in the bilateral disputes. If Cambodia is seen as a “paid proxy” for receiving large investment from a foreign country, then the same could be said to other countries that receive large investment from foreign countries.

Fifth, those who said the Peace Palace was funded by China are simply ignorant people. The building's construction was fully funded with the national budget of Cambodia. China provided assistance for construction of the adjacent building and not the Peace Palace where the Ministerial Meetings were held. The Ministry of Economy and Finance of Cambodia has all the documents on the expenditure for the Peace Palace's construction.

Sixth, the allegation that Cambodia “showed the draft communiqué of the 45^th AMM to China in breach of ASEAN protocol” is extremely disparaging and slanderous. Those who made such a scathing attack against Cambodia, has no other intention than to defame Cambodia's credibly. When and where did Roger Mitton or the person who paid him to blurt out such a malicious accusation see Cambodia “show” the draft joint Communiqué to China? Cambodia is also aware who have been hired to launch this smearing and insulting campaign against it.

I wish to request you to kindly publish my letter in full, as soon as possible, in your newspaper for the readers' information, or face a lawsuit, according to the Cambodia Penal Code, for inciting insults against Cambodia.

Yours sincerely,

Koy Kuong

Spokesperson

Wednesday 1 August 2012

កម្ពុជានៅមិនទាន់មានច្បាប់គ្រប់គ្រងព័ត៌មានតាមបណ្ដាញសង្គម

ដោយ ទេព សុរ៉ាវី

2012-08-01

បណ្ដាញព័ត៌មានសង្គម ហ្វេសប៊ុក (Facebook) ដែលអាចប្រើប្រាស់ទាំងភាសាខ្មែរ និងបរទេស កំពុងតែក្លាយជាចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះពលរដ្ឋខ្មែរជាទូទៅ អ្នកនយោបាយ មន្ត្រីរាជការ ក្រុមអង្គការសង្គមស៊ីវិល ក្រុមយុវជន និងអ្នកសារព័ត៌មានជាដើម។

RFA Screenshot

ទំព័ររបស់វិទ្យុអាស៊ីសេរី នៅក្នុងបណ្ដាញសង្គម ហ្វេសប៊ុក (Facebook)

ក្រុមអ្នកសារព័ត៌មាន មន្ត្រីច្បាប់ និងអ្នកនាំពាក្យទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រី ថាការដែលអ្នកសារព័ត៌មានយករូបថត ពាក្យសន្ទនា (Comment) នៅលើបណ្ដាញព័ត៌មានសង្គម ហ្វេសប៊ុក មកចុះផ្សាយនៅលើទំព័រកាសែតរបស់ខ្លួន ឬតាមបណ្ដាញឃោសនានានា រួចធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ផលប្រយោជន៍គេនោះ នៅមិនទាន់មានច្បាប់ណាមួយអាចគ្រប់គ្រង និងដាក់ទោសទណ្ឌនៅឡើយទេ។

ប្រធានសមាគមមិត្តអ្នកសារព័ត៌មានខ្មែរ លោក ឱម ច័ន្ទតារា ឲ្យដឹងថា មនុស្សគ្រប់រូបមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបញ្ចេញមតិ។ ការប្រើពាក្យឆ្លងឆ្លើយតាមសារអេឡិចត្រូនិកជាសាធារណៈនៅលើ ហ្វេសប៊ុក គឺមានន័យថា អ្នកសារព័ត៌មានអាចមានសិទ្ធិដកស្រង់ពាក្យ ឬភាសាអង់គ្លេសហៅថា ខ្វូត (Quote) របស់បុគ្គលសាធារណៈទាំងនោះមកប្រើ ឬចុះផ្សាយនៅលើទំព័រកាសែតរបស់ខ្លួនដោយមិនចាំបាច់សុំការអនុញ្ញាត ជាមុន។

លោកបន្តថា រាល់សម្រង់ពាក្យត្រូវមានប្រភពច្បាស់លាស់ ហើយអ្នកសារព័ត៌មានក៏ត្រូវគោរពវិជ្ជាជីវៈរបស់ខ្លួនឲ្យច្បាស់ ជៀសវាងយកសម្រង់ពាក្យពីប្រភពណាមួយដែលចុះផ្សាយទៅមានលក្ខណៈ ញុះញង់ និងបង្កមហន្តរាយដល់អ្នកដទៃ។

លោក ឱម ច័ន្ទតារា៖ «អ្នកព័ត៌មានគួរឆ្លាតវៃបន្តិច។ សំដីណាដែលជាសំដីពិត សំដីណាដែលជាសំដីពាក្យចចាមអារ៉ាម ដូច្នេះយើងត្រូវមានវិជ្ជាជីវៈដើម្បីប្រើប្រាស់បណ្ដាញ ប្រភពព័ត៌មានយើង។យើងកុំឲ្យឃើញថា កុំឲ្យតែមានទឹកយើងចេះតែផឹកមិនបានទេ»។

និពន្ធនាយកកាសែតរស្មីកម្ពុជា និងជាប្រធានក្លឹបអ្នកកាសែតកម្ពុជា លោក ប៉ែន សមិទ្ធិ ឲ្យដឹងថា កាសែតរស្មីកម្ពុជា ធ្លាប់បានដកស្រង់ Comment (មតិ) ពីប្រភពនៅលើហ្វេសប៊ុក មកចុះផ្សាយលើទំព័រកាសែត ដោយយល់ឃើញថា មតិទាំងនោះធ្វើឡើងជាសាធារណៈ ដោយមិនចាំបាច់សុំសិទ្ធិចុះផ្សាយជាមុន៖ «ទោះបីជាគាត់កំហិតជាមួយ Fan (អ្នកគាំទ្រ) គាត់ ១ពាន់ ២ពាន់នាក់ក៏ដោយ តែវាជាសាធារណៈ អ៊ីចឹងខ្ញុំយក ខ្ញុំចាត់ទុកថា នោះជា Commentមិនផ្លូវការ»។

តែទោះជាយ៉ាងណា លោក ប៉ែន សមិទ្ធិ បញ្ជាក់ថា អ្នកសារព័ត៌មាននៅតែត្រូវទទួលខុសត្រូវអត្ថបទរបស់ខ្លួនដែលដក ស្រង់សំដីប្រភពចេញពីហ្វេសប៊ុក។ ប្រសិនបើការចុះផ្សាយជាផ្លូវការធ្វើឲ្យប្រភពរបស់ខ្លួនប៉ះពាល់ ផលប្រយោជន៍ជាទ្រព្យសម្បត្តិ កិត្តិយស ឬប្រឈមនឹងការបាត់បង់ការងារជាដើម៖ «យើងត្រូវតែទទួលខុសត្រូវទៅ លើផលប៉ះពាល់ដែលកើតឡើងពីអ្វីដែលយើងប្រើ ដូចដែលយើង Interview (សម្ភាស) មនុស្សផ្សេងទៀតនៅខាងក្រៅអ៊ីចឹង។ តែច្បាប់ទំលាប់អំពីរឿងហ្នឹង នៅស្រុកខ្មែរយើងនៅមិនទាន់មានជាក់ស្ដែង»។

បណ្ដាញព័ត៌មានសង្គមដ៏ធំ ហ្វេសប៊ុក ត្រូវបានគេប្រើប្រាស់យ៉ាងសេរីនៅកម្ពុជា ដោយគ្មានច្បាប់គ្រប់គ្រង។ អ្នកនយោបាយ និងមន្ត្រីរាជការមួយចំនួននៅកម្ពុជា ក៏បានប្រើប្រាស់បណ្ដាញព័ត៌មាននេះ សម្រាប់ផ្សារភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងសង្គម និងមិត្តភ័ក្ដិ។ ជួនកាលបុគ្គលខ្លះជ្រុលបង្ហោះរូបអាសអាភាស ខ្លះបន្លំឈ្មោះ និងរូបភាពក្នុងហ្វេសប៊ុក និងខ្លះទៀតឆ្លងឆ្លើយសារអេឡិចត្រូនិកជាលក្ខណៈបុគ្គល តែត្រូវបានក្រុមអ្នកកាសែតមើលឃើញ និងយកមកចុះផ្សាយជាផ្លូវការនៅលើទំព័រកាសែតរបស់ខ្លួន។

លោក ផៃ ស៊ីផាន អ្នកនាំពាក្យទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រី ឲ្យដឹងថា ការជជែកនៅលើហ្វេសប៊ុក មិនស្ថិតជាលក្ខណៈឯកជនទៀតទេ ព្រោះគេដឹងជាទូទៅថា បណ្ដាញព័ត៌មាននេះជាសាធារណៈ ហើយអ្នកសារព័ត៌មានមានសិទ្ធិដកស្រង់សំដីរបស់មន្ត្រីអ្នកនយោបាយ ឬបុគ្គលណាមួយមកប្រើប្រាស់បានជាផ្លូវការ។

លោក ផៃ ស៊ីផាន៖ «កាលណា Social Network (បណ្ដាញសង្គម) លើសតែពីរនាក់ លើសពី Group (ក្រុម) គេពីរបីនាក់ វាលែងជា Privacy (ឯកជន) ល្គឹកណាគេនិយាយថា ហ្នឹងជាព័ត៌មានឯកជនរបស់ក្រុមគេ មិនអាចប្រើប្រាស់បានទេ អាហ្នឹងយើងប្រើប្រាស់អត់បានទេ។ តែបើគេអត់ដាក់ហាមនៅក្នុងហ្នឹង អាហ្នឹងយើងអាចប្រើប្រាស់បានហើយ ជាព័ត៌មានសាធារណៈហើយ»។

ប្រធានក្រុមអ្នកច្បាប់ការពារសិទ្ធិកម្ពុជា លោក សុក សំអឿន បានពន្យល់ផ្នែកច្បាប់ថា នៅកម្ពុជាមិនទាន់មានច្បាប់គ្រប់គ្រងព័ត៌មានតាមអ៊ីនធឺណិតនៅឡើយ ហើយគេមិនច្បាស់ដូចគ្នាថា រាល់ព័ត៌មានតាមហ្វេសប៊ុក អាចចាត់ទុកជាព័ត៌មានសាធារណៈ ដែលអាចប្រើជាផ្លូវការបាន ឬក៏អត់?
លោកបញ្ជាក់ថា អ្នកកាសែតដែលស្រង់មតិប្រភពពីហ្វេសប៊ុក យកមកប្រើ ដោយគេមិនមែនជាសមាជិក មិត្តភ័ក្ដិ (Friend) ដោយគ្មានការអនុញ្ញាតនោះ សាមីខ្លួន ឬប្រភពអាចដាក់ពាក្យប្ដឹងទៅអ្នកកាសែតបាន។ តែអ្វីជាឧបសគ្គ គឺការដាក់ពាក្យបណ្ដឹងនោះ អាចមានការលំបាក ត្រង់ថាកម្ពុជាមិនមានច្បាប់គ្រប់គ្រងព័ត៌មានតាមអ៊ីនធឺណិត ដែលគេពិបាកកំណត់ថា តើការដាក់ពាក្យប្ដឹងនោះស្ថិតក្រោមបទចោទអ្វីឲ្យបានច្បាស់?

លោកបន្ថែមថា ជនរងគ្រោះ ឬប្រភពអាចដាក់ពាក្យប្ដឹងអ្នកកាសែតទៅតុលាការពីបទបរិហារកេរ្តិ៍ ប្រសិនបើការចុះផ្សាយនោះមិនពិត និងធ្វើឲ្យខូចខាតផលប្រយោជន៍របស់ខ្លួន៖ «បរិហារកេរ្តិ៍ក៏មានការ ពិបាកដែរ។ ដែលហៅថា បរិហារកេរ្តិ៍ ឬញុះញង់បាន ទាល់តែយើងធ្វើក្នុងទីសាធារណៈដែរ ដូច្នេះមតិនឹងវាផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈ ឬអត់...? មានន័យថា នរណាក៏មើលបាន។ កាលណាមនុស្សលើពិភពលោកមើលបាន ចុះមនុស្សដែលអត់មានអ៊ីនធឺណិត និងកុំព្យូទ័រមើលមិចបាន ដូច្នេះហើយទាល់តែមានច្បាប់បញ្ជាក់ទើបបាន យើងមិនអាចយកអាហ្នឹងទៅបកស្រាយទទេៗទេ»។

អ្នកគ្រប់គ្រងបច្ចេកទេសឃ្លាំមើលការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សនៃអង្គការ លីកាដូ (Licadho) លោក អំ សំអាត ឲ្យដឹងថា ការដកស្រង់សំដីប្រភពពីហ្វេសប៊ុក ដោយគ្មានការអនុញ្ញាត ជាការរំលោភសិទ្ធិឯកជន ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់កិត្តិយស កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងអាចប៉ះពាល់ដល់ការងាររបស់គេ៖ «ខ្ញុំគិតថា វាជាការរំលោភទៅលើសិទ្ធិរបស់គេមួយដែរ គិតថា វាមិនទាន់មានបទល្មើសណាមួយដែលអាចចោទប្រកាន់បាន ប៉ុន្តែសាមីខ្លួនគេអាចប្តឹងបាន»។

ទោះជាមានការពិបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងព័ត៌មានតាមប្រព័ន្ធ អ៊ីនធឺណិតក៏ដោយ ក៏ប្រធានក្លឹបអ្នកកាសែតកម្ពុជា លោក ប៉ែន សមិទ្ធិ មិនចង់ឲ្យរដ្ឋាភិបាលបង្កើតច្បាប់នេះនោះទេ ដោយបានលើកឡើងថា គួរតែឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរមានសេរីភាពអាចផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានតាម បច្ចេកវិទ្យាទំនើបឲ្យបានពេញលេញ ខណៈដែលរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា កំពុងធ្វើសេចក្ដីព្រាងនៃច្បាប់គ្រប់គ្រងអ៊ីនធឺណិតនោះ។

សម្រាប់លោក អំ សំអាត ក៏បានស្នើសុំឲ្យអ្នកលេងហ្វេសប៊ុក គួរមានការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់ និងកុំភ្លេចខ្លួនរាល់ការបង្ហោះរូបភាព និងការបញ្ចេញមតិនៅលើហ្វេសប៊ុក ដើម្បីកាត់បន្ថយការចុះផ្សាយដោយគ្មានការអនុញ្ញាត។ ម្យ៉ាងវិញទៀតគួរតែសរសេរកំណត់សំគាល់មួយនៅខាងក្រោម រាល់ការបញ្ចេញមតិ ដោយបញ្ជាក់ថា ការបញ្ចេញមតិនោះវាអាចប្រើប្រាស់តែក្នុងមិត្តភ័ក្ដិរបស់ខ្លួន ប៉ុណ្ណោះ មិនអាចយកចុះផ្សាយជាសាធារណៈបានទេ៕

យុវជនខ្មែរចាប់អារម្មណ៍អាជីពជាអ្នកស្រាវជ្រាវកាន់តែច្រើន

http://www.khmer.rfi.fr/report-01-08-12

ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ យុវជនខ្មែរចាប់អារម្មណ៍លើអាជីពជាអ្នកស្រាវជ្រាវកាន់តែច្រើនឡើង។ យុវជនអ្នកស្រាវជ្រាវឯករាជ្យមួយក្រុមដែលមានគ្នាប្រមាណជា២០នាក់ ដឹកនាំដោយលោក កែម ឡី បាននិងកំពុងធ្វើការស្រាវជ្រាវលើប្រធានបទមួយចំនួនក្នុងនោះ ក៏មានផងដែរ គម្រោងស្រាវជ្រាវពីភាពមិនប្រក្រតីលើការប្រឡងបាក់ឌុបក្នុងពេល ប៉ុន្មានថ្ងៃខាងមុខទៀតនេះ។

ក្រុមស្រាវជ្រាវឯករាជត្រៀមស៊ើបអង្កេតបញ្ហាពុករលួយពេលប្រឡងបាក់ឌុប

ដោយ លាង ដឺលុច

ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវឯករាជមួយក្រុម បានប្រកាសថា ពួកគេនឹងបើកយុទ្ធនាការស៊ើបអង្កេតរកអំពើពុករលួយក្នុងពេលប្រឡង សញ្ញាបត្រមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិនៅសប្តាហ៍ក្រោយនេះ។ សំណូក និងភាពមិនប្រក្រតីនៅក្នុងពេលប្រឡងបាក់ឌុបត្រូវបានរិះគន់ យ៉ាងខ្លាំងជារៀងរាល់ឆ្នាំដោយអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល និងគណបក្សប្រឆាំង។ នៅឆ្នាំនេះ មានសិស្ស១១ម៉ឺននាក់ដែលត្រូវចូលរួមប្រលងសញ្ញាបត្រទុតិយភូមិនេះ។

ការស៊ើបអង្កេតរកអំពើពុករលួយនៅក្នុងការប្រឡងសញ្ញាបត្រ ទុតិយភូមិ ដែលគេហៅថាការប្រឡងបាក់ឌុបនោះ នឹងត្រូវធ្វើឡើងដោយក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវឯករាជមួយក្រុមដែលដឹកនាំ ដោយលោកកែម ឡី។ ជាការស្រាវជ្រាវក្នុងក្របខណ្ឌរាជធានីភ្នំពេញប៉ុណ្ណោះ។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវយ៉ាងហោច ២០នាក់ នឹងឈជើងនៅក្នុងមណ្ឌលប្រលងចំនួន១០ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ហើយនឹងជួបសម្ភាសន៍បេក្ខជនប្រលងដើម្បីបំពេញសំណួរប្រមាណ២០សំណួរ។

លោកកែម ឡី ប្រធានក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវឯករាជដែលមានគំនិតផ្តួចផ្តើមបើកការ ស្រាវជ្រាវនេះ បានពន្យល់ថា ការស្រាវជ្រាវនេះមានគោលបំណងដើម្បីបង្ហាញអោយបានច្បាស់ ថាតើវាពិតជាមានអំពើពុករលួយមែនក្នុងពេលកន្លងមក ឬយ៉ាងណា ខណៈដែលមានអង្គការ និងគណបក្សប្រឆាំងបានរិះគន់បញ្ហានេះ ហើយក្រសួងអប់រំបានច្រានចោល និងបដិសេធការរិះគន់ទាំងនេះនោះ។
លោកកែម ឡី អះអាងថា ២សប្តាហ៍ ក្រោយការស្រាវជ្រាវនេះ លោកនឹងផ្សព្វផ្សាយលទ្ធផល ជាមួយនឹងអនុសាសន៍ផ្ញើទៅក្រសួងអប់រំ។

សម្រាប់ប្រធានក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវដដែល ការលើកឡើង និងការរិះគន់អំពីភាពមិនប្រក្រតីក្នុងពេលប្រលងបាក់ឌុបក្នុងពេល កន្លងមក បានបង្ហាញអំពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃស្ថានភាពអប់រំ ហើយប្រសិនបើវាជាការពិតនោះ គឺក្រសួងអប់រំត្រូវមានវិធានការច្បាស់លាស់។
គួរបញ្ជាក់ថា ស្របពេលដែលវិស័យបច្ចេកវិទ្យាកំពុងរីកចំរើន ទូរស័ព្ទទំនើបត្រូវបានគេប្រើប្រាស់នៅក្នុងពេលប្រឡងនេះ ដើម្បីស្វែងរកចំលើយពីខាងក្រៅ។ នេះមិនទាន់រាប់អំពីការផ្តល់លុយអោយមេប្រយោគដែលនៅតែកើតមាន។

នៅក្នុងពេលប្រឡងសញ្ញាបត្រទុតិយភូមិឆ្នាំនេះ មានបេក្ខជន១១ម៉ឺននាក់ដែលត្រូវប្រលងក្នុង២៥៤មណ្ឌលនៅទូទាំងប្រទេស។ ការប្រឡងនឹងប្រព្រឹត្តទៅពីថ្ងៃទី៦ ដល់ថ្ងៃទី៨សីហា៕

Tuesday 31 July 2012

Payments illegal, says ACU chief

Tuesday, 31 July 2012

Stuart Alan Becker

Om Yentieng, president of the government’s Anti-Corruption Unit, speaks to a packed house last night at Sunway Hotel in Phnom Penh. Photograph: Heng Chivoan/Phnom Penh Post

People who make illegal facilitation payments to get government services will now face harsh penalties under Cambodia’s Anti-Corruption Law, just as the government officials who receive the money face charges, according to the President of Cambodia’s Anti-Corruption Unit.

Speaking to a packed house last night at Sunway Hotel, the President of Cambodia’s Anti-Corruption Unit Orm Yentieng said the law was on the ACU’s side and that corruption in Cambodia was going to be reduced over time.

“If you think your government salary is too low, you can get out of the position,” Orm Yentieng said, earning a round of applause.

During his speech and question-and-answer session at the CAMFEBA event, attended by many of Phnom Penh’s business leaders, the ACU chief reviewed one of the cases he had been working on, involving a US$200 payment to an official working for the Ministry of the Interior.

“If you agree to give $200, you are both going to be the victim, and you will be caught as well. The law is strict. If you do it wrong, you should be caught.”

The ACU president said that as part of the unit’s recent work, information had been disseminated to 1,700 communes around Cambodia assuring local government officials that they face punishment for corruption activities.

“Only a few ask for money. The rest cooperate with us,” he said.

“We tell them: do not take any more money, and if you take it you are facing consequences. The taker and giver of the money, both of you, will be punished,” he said. “If we are not strict, we won’t be able to deal with it.”

“If you are a government official and ask for money and they don’t it to give you, you will be caught, and this is printed out in big words in front of the commune offices. We did that on 1,700 communes. If we catch you doing that, we will send you to court. We are spreading, we can hear you, we can see you, and we’ve got more force coming up.”

Orm Yentieng said the ACU had been given special powers to record conversations and take photographs.

“It is not heartless on the part of the private sector not to pay facilitation payments. They have to do this. We’re not wasting time. We will push it, the faster the better. If the Ministry of Interior asks you for money, come and talk to me. He promised us in writing he will not take any money. Now is the time to enforce it. We will be waiting for you at ACU and we won’t step back.”

Orm Yentieng mentioned the Council for the Development of Cambodia (CDC) a few times during his speech.

“The CDC is not poor; everyone has a car and there’s hardly any space for parking. We spend an hour to find a parking space. We have much more parking at the Anti-Corruption Unit,” he said, getting another round of applause.

The ACU president said Minister of Economy and Finance Keat Chhon had agreed with the ACU that a list of formal facilitation fees would be prepared so that receipts of facilitation payments could be kept on record.

Comparing institutionalised corruption in Cambodia to a disease, the ACU president said people should take the medicine. “If you are sick, do you want to take the medicine or not? Do you want to die? We do not have a choice.”

He acknowledged that government salaries are low, but that they would rise slowly during the coming years.

“Tighten your seat belt,” he said.

One of the things business people in Cambodia should not have to pay for is a change of business address, which is a common occurrence when businesses expand.

“We should be thanking the private sector for providing us with the information. We should not be asking for money for these changes,” he said.

The ACU president appealed to the audience to “come quietly” to talk about cases.

“We can help you in any case. Come quietly and talk to us,” he said, adding that citizens with permission from the ACU could make recordings of conversations and take photographs that could later be used in court.

“If people from the private sector ask permission from the ACU, you can take pictures and make recordings. The ACU alone cannot find proof, but needs the cooperation from private sector and the cooperation is easier than doing it alone. The ACU needs to find new proof and evidence to present in court.” He added that sources would be protected.

AMCHAM and IBC Chairman Brett Sciaroni said he had known Orm Yentieng for 20 years and his job was the second most difficult in Cambodia, following that of Prime Minister Hun Sen.

“He is seriously committed to changing the mentality,” Sciaroni said.

Why Professional Development for Teachers is Critical

By Simon Quattlebaum | Substitute Teacher, New Jersey Public Schools

Educators must understand the concepts in processing professional development and what it means to education. The National Staff Development Council (2007) created a set of nine standards that all professional development should follow. They include content knowledge and quality teaching, research-basis, collaboration, diverse learning needs, student learning environments, family involvement, evaluation, data-driven design, and teacher learning.
However, it does not determine whether accountable measures are being gathered to determine if this information has benefited the education system as a whole.

Professional development refers to the development of a person in his or her professional role. According to Glattenhorn (1987), by gaining increased experience in one’s teaching role they systematically gain increased experience in their professional growth through examination of their teaching ability. Professional workshops and other formally related meetings are a part of the professional development experience (Ganzer, 2000). Much broader in scope than career development, professional development is defined as a growth that occurs through the professional cycle of a teacher (Glattenhorn, 1987). Moreover, professional development and other organized in-service programs are deigned to foster the growth of teachers that can be used for their further development (Crowther et al, 2000). One must examine the content of those experiences through which the process will occur and how it will take place (Ganzer, 2000; Guskey, 2000).
This perspective, in a way, is new to teaching in that professional development and in-service training simply consisted of workshops or short term courses that offered teachers new information on specific aspects of their work (Brookfield, 2005). Champion (2003) posited that regular opportunities and experiences for professional development over the past few years had yielded systematic growth and development in the teaching profession.

Many have referred to this dramatic shift as a new image or a new module of teacher education for professional development (Cochran-Smith & Lytle, 2001: Walling & Lewis, 2000). In the past 15 years there have been standards-based movements for reform (Consortium for Policy Research in Education, 1993; Hord, 2004; Kedzior & Fifield, 2004: Sparks, 2002). The key component of this reform effort has been that effective professional development has created a knowledge base that has helped to transform and restructure quality schools (Guskey, 1995; Willis, 2000).

Much of the available research on professional development involves its relationship to student achievement. Researchers differ on the degree of this relationship. Variables are the school, teacher, student level related to the level of learning within the classroom, parent and community involvement, instructional strategies, classroom management, curriculum design, student background knowledge, and student motivation (Marzano, 2003). Based upon a review of several studies, Marzano (2003) concluded that the professional development activities experienced by teachers have a similar impact on student achievement to those of the aforementioned variables.

Opportunities for active learning, content knowledge, and the overall coherence of staff development are the top three characteristics of professional development. Opportunities for active learning and content specific strategies for staff development refer to a focus on teacher application of learned material. Overall coherence refers to the staff development program perceived as an integrated whole and development activities building upon each other in a consecutive fashion. Marzano (2003) warned, however, that standardized staff development activities which do not allow for effective application would be ineffective in changing teacher behavior.

Richardson, (2003) published a list of characteristics associated with effective professional development, stating that such programs would optimally be:
“statewide, long term with follow-up; encourage collegiality; foster agreement among participants on goals and visions; have a supportive administration; have access to adequate funds for materials, outside speakers, substitute teachers, and so on; encourage and develop agreement among participants; acknowledge participants existing beliefs and practices; and make use of outside facilitator/staff developers.” (p. 402)

Kedzior and Fifield (2004) described effective professional development as a prolonged facet of classroom instruction that is integrated, logical and on-going and incorporates experiences that are consistent with teachers’ goals; aligned with standards, assessments, other reform initiatives, and beset by the best research evidence. Elmore (2002) described professional development as sustained focus over time that is consistent with best practice.

- – - -
References
Brookfield, S. (2005). Power of critical theory for adult learning and teaching. Berkdire, Great Britain: McGraw-Hill Education.
Champion, R. (2003). Taking measure: The real measure of professional development program’s effectiveness lies in what participants learned. Journal of Staff Development, 24(1), 1–5.
Cochran-Smith, M., & Lytle, S. L. (2001). Beyond certainty: Taking an inquiry stance on practice. In A. Lieberman & L. Miller (Eds.), Teachers caught in the action: Professional development that matters (pp. 45–61). New York, NY: Teachers College Press.
Elmore, R. (2002). Bridging the gap between standards and achievement: The imperative for professional development education [Brochure]. Washington, DC: Albert Shanker Institute.
Ganzer, T. (Ed.) (2000). Ambitious visions of professional development for teachers [Special Issue]. National Association for Secondary School Principals, (84)618
Glattenhorn, A. (1987). Cooperative professional development: Peer centered options for teacher growth. Educational Leadership, (3)45, 31-35.
Guskey, T. R. (1995). Professional development in action: New paradigms and practices. (T. R. Guskey & M. Huberman, Eds.) New York: Teachers College Press.
Guskey, T. R. (2000). Evaluating professional development. Thousand Oaks, CA: Corwin Press.
Hord, S. M. (Ed.). (2004). Learning together leading together: Changing schools through professional learning communities. New York, NY: Teachers College Press.
Kedzior, M., & Fifield, S. (2004). Teacher professional development. Education Policy Brief, 15(21), 76–97.
Marzano, R. J. (2003). What works in school: Translating research into action. Alexandria,, VA: Association for Supervision and Curriculum Development.
Miles, K. H., Olden, A., Fermanich, M., & Archibald, S. (2004). Inside the blackbox of school spending on professional development: Lessons from comparing five urban districts. Journal of Education and Finance 30(1) 1-26.
Richardson, V. (2003). The dilemmas of professional development. Phi Delta Kappan, 84(5), 401–406.
National Staff Development Council (2001). NSDC’s Standards for Staff Development. Oxford, OH. Author.
National Staff Development Council (2007). Professional development. Retrieved
March 15, 2009, from http://www.NSDC.org/connect/about/index.cfm.
Walling, B., & Lewis, M. (2000). Development of professional development pre-service teachers: Longitudinal and comparative analysis. Action Teacher Education, 22(2a), 63-67

News from Europe: Continuing Higher Education as a Core Mission

By Robert S. Lapiner | Associate Vice Chancellor for Global Continuing Education, New York University

Until the expansion of the European Union in the late 1980’s, it would have been difficult to generalize about the place of post-tertiary education in European countries. Although each nation had its own expression of forms of adult learning—going back to diverse 19th-century models for worker education—many social, cultural and economic factors contributed to the absence of a developed continuing higher education infrastructure comparable to the U.S. and Canadian experience.
These included the historically small percentage of adults who completed university study; the large government sector comprising a higher percentage of the workforce than in North America, and traditions of employment continuity everywhere. As for those long-serving employees (including those in executive roles) needing to update their knowledge, in-service training delivered in-house had been normative. Perhaps most relevant, until the past three decades, voluntary job mobility was universally regarded as a somewhat alien, American concept. Thus there was not much demand from individuals seeking to access university-validated study opportunities that could help them position themselves for career change.

Moreover, the operational and academic structures that have existed for some time for adults seeking to earn their first degree were—outside of Britain and Soviet-dominated Europe—rarely found within traditional universities. As for non-degree learning opportunities, schools of commerce or of engineering and applied science have long organized programs for the benefit of their alumni (or for in-service training purposes for employees of their official quasi-governmental “industry sponsors”) but each operated generally in specific disciplinary niches and for narrowly defined institutionally affiliated communities.

Conditions have changed in the two short decades since the unification of Germany and the nearly doubling in size of the EU. European governments—singly and together under the EU banner—have marched sometimes fitfully and sometimes in remarkable concord toward greater convergence in many areas, most notably in matters of education, cross-border training and professional certification, within the broad framework of European social policy. Paralleling the earlier successful initiatives to encourage more traditional-age student mobility and facilitate credit-transfer within Europe (manifest in pioneering programs like ERASMUS and TEMPUS), the European Commission of Education and Culture and the Directorate for Education and Training have spearheaded a number of efforts modeling a fundamental commitment to the expansion of continuing education capabilities, by establishing coordinating bodies and funding incentives to facilitate relationships between higher education and industry (it is uplifting to see the leitmotif that Continuing Education is a key instrumentality for nurturing those vital relationships).

A CE leadership community has of course also emerged in Europe over the past few decades. Opportunities for professional development, promulgation of best practices, and inter-institutional and cross-border collaboration are fostered in relatively young organizations like the EUCON (European Union Continuing Education Association), the global ICDE (International Continuing and Distance Education Association), along with interest groups found within EAIE (the European Association of International Education) and the EUA (the European University Association). Brussels has been particularly assiduous in promoting inter-European cooperation among research institutes to study and measure the worlds of lifelong learning and continuing professional development, with the necessary goal of fostering a data framework for research, evaluation and assessment, as well to identify emerging best practices. A multitude of studies often aligned with OECD- and UNESCO-generated research reports, attest to these efforts (some are referenced below).
This blossoming of activity reflects the changing needs of society, of course, but it has not emerged only as a response to market opportunity. It has been accelerated by political initiatives: across the European Union, the education ministries of its 27 member governments (and those in the applicant queue, like Turkey) have all affirmed EU resolutions that lifelong learning and adult continuing higher education are among the fundamental responsibilities of higher education institutions (HEI’s). Because national governments establish educational policy and remain (for the time being) the principal funding sources of higher education across Europe, where private institutions are relatively few outside of self-standing professional schools, these widely shared affirmations come with formal expectations both of state investment and institutions providing evidence of demonstrated outcomes. The overarching commitment is legally enshrined in principles in the Lisbon Treaty (the governing set of laws for members of the European Union). Further, the EU has set specific goals as evidence of compliance: 12.5% of adults aged 25-64 shall be enrolled annually in forms of higher education-based continuing education or vocational training.

There is little doubt that the multi-national endorsements from EU member countries of these policy objectives are shaping the general direction of higher education across the Continent. They are not just well-intentioned pronouncements from government advisory panels or commissions of educational professionals and industry champions of higher education à la U.S. practice. They have the force of law.

Despite the diversity of needs and conditions across a broad landscape, it should be especially heartening for our professional community to note that insisting upon strengthened continuing education and lifelong learning capabilities have consistently emerged as critical elements of the anticipated role of HEI’s for the health of the “Europe of Knowledge” and in the promotion of social harmony—key issues of the Lisbon Treaty. In particular, the governments have articulated a clear correlation between the role CE programs can and should have at the macro level, in disseminating the products of university research labs to fuel the capacity of European industry and commerce to be at the forefront of innovation for high quality manufacturing and services in the global knowledge economy. And at the micro level, in keeping members of the demographically ageing European workforce of professionals informed about new methodologies, technologies, and other changing conditions, to help them stay up-to-date and productive—especially as Europeans are increasingly facing the need to remain actively employed far longer than recent generations.[1]
For these many reasons, it is not hard to understand the ways continuing education is seen as representing a structured higher educational expression of the “social dimension” of universities, as articulated in the Bologna Process. [2]
- – - -

References
[1] See Draft 2008 joint progress report of the Council and the Commission on the implementation of the ‘Education & Training 2010’ work programmer, “Delivering lifelong learning for knowledge, creativity and innovation.” Council of the European Union. No. Cion prop.: 15292/07 EDUC 211 SOC 460 + ADD 1. See also the conclusions of The Council of the European Union of 12 May 2009, regarding a strategic framework for European cooperation in education and training (‘ET 2020’), in Official Journal of the European Union, “Notices from European Institutions and Bodies,” May 28, 2009, pp. C 119/2-119/10.
[2] Cf. Education, Audiovisual and Culture Executive Agency. Modernisation of Higher Education in Europe: Funding and the Social Dimension. European Commission, 2011. Available at eacea.ec.europa.eu/education,eurydice

ការរិះគន់ពីគុណភាពនៃការបំពេញការងាររបស់មន្ត្រីរាជការ

ដោយ ទីន ហ្សាការីយ៉ា

ក្រុមអ្នកតាមដានសង្គម រិះគន់ការបំពេញការងាររបស់មន្ត្រីរាជការមួយចំនួន ថាធ្វើការបែបការិយាធិបតេយ្យ និងអសមត្ថភាពនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងស្ថាប័ននីមួយៗ។

ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកអភិវឌ្ឍន៍សង្គម បានលើកឡើងថា មន្ត្រីរាជការបម្រើការងារនៅតាមស្ថាប័នរដ្ឋ ធ្វើការបាត់បង់នូវក្រមសីលធម៌ វិជ្ជាជីវៈ និងគ្មានវិន័យ ពីព្រោះថា នៅតាមស្ថាប័នទាំងនោះ បុគ្គលិកនីមួយៗធ្វើការមិនបង្កភាពងាយស្រួលដល់អ្នកទៅទទួលសេវា នោះឡើយ។
អ្នកស្រាវជ្រាវបានពន្យល់ថា មន្ត្រីរាជការទាំងអស់ ទោះបីជាបំពេញការងារប្រចាំថ្ងៃមិនសកម្ម មិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងការងារយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនប្រឈមនឹងការទទួលទោសកំហុសអ្វីដែរ ពិសេសមិនប្រឈមនឹងការដកចេញពីការងារដូចបុគ្គលិកបម្រើការងារនៅ ក្រុមហ៊ុនឯកជននោះទេ ដែលបញ្ហាទាំងនេះវារាំងស្ទះដល់ការអនុវត្តការងារឲ្យមាន ប្រសិទ្ធភាព។

អ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកអភិវឌ្ឍន៍សង្គម លោក កែម ឡី មានប្រសាសន៍ថា អស់រយៈពេលជាង ៣០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ទាំងរដ្ឋាភិបាល ទាំងប្រទេសជាម្ចាស់ជំនួយ បានមើលរំលងអំពីការបំពេញការងាររបស់មន្ត្រីរាជការដែលបម្រើការងារ នៅស្ថាប័នរដ្ឋ ពីព្រោះថា រដ្ឋាភិបាល ឬក្រសួងនីមួយៗ មិនមានតារាងវិភាគទៅលើតួនាទី និងភារកិច្ចរបស់មន្ត្រីនីមួយៗឲ្យបានច្បាស់លាស់។

លោក កែម ឡី៖ «រដ្ឋាភិបាលមិនហ៊ានធ្វើការវិភាគមុខងារ និងភារកិច្ចស៊ីជម្រៅ ទោះបីជាមានការជួយប្រាក់ឧបត្ថម្ភពីភ្នាក់ងារពិសេស PAC មានPOC មានជួយច្រើនក្ដី ហើយភ្នាក់ងារជាដៃគូជួយអភិវឌ្ឍក៏ទទួលស្គាល់ថា មិនមានប្រសិទ្ធភាពដែរ»។

ការបម្រើការងាររបស់មន្ត្រីរាជការនៅតាមស្ថាប័នរដ្ឋនីមួយៗ បានបង្កការលំបាកដល់ប្រជាពលរដ្ឋនៅពេលប្រជាពលរដ្ឋត្រូវការទៅ រត់ការឯកសារនានា ដូចជាការទៅបង់ពន្ធដីធ្លី ការរត់ការស្នើសុំបើកអាជីវកម្មផ្សេងៗ ប្រជាពលរដ្ឋត្រូវការរង់ចាំពេលវេលាច្រើនថ្ងៃ ពេលខ្លះត្រូវបង់លុយក្រោមតុជូន ឬសូកប៉ាន់ ជាថ្នូរនឹងការរត់ការលឿន ឬ ដើម្បីឲ្យគេយករៀបចំឯកសារជូនឲ្យបានឆាប់រហ័សជាដើម។

ប្រជាពលរដ្ឋនៅទីក្រុងភ្នំពេញ ឈ្មោះ មុន្នី បានឲ្យដឹងថា កាលពីសប្ដាហ៍មុនលោកបានទៅបង់ពន្ធរថយន្តនៅខណ្ឌទួលគោក ត្រូវចំណាយពេលចំនួនបីថ្ងៃទើបបង់ពន្ធបាន។ លោក មុន្នី អះអាងថា ប្រជាពលរដ្ឋភាគច្រើនដែលមិនដឹងរឿងអំពីការសូកប៉ាន់ ត្រូវឈររង់ចាំមន្ត្រីពន្ធដារទទួលយកឯកសាររបស់ខ្លួន ដែលចំណាយពេលទៅបង់ពន្ធជាច្រើនដង ប៉ុន្តែបើដឹងអំពីរបៀបបង់លុយក្រោមតុជូនគេ ទើបគេសម្រួលឯកសារបានលឿន។

លោក មុន្នី៖ «ដល់ពេលយើងដាក់ឯកសារ យើងដាក់ខាងមុខហ្នឹង យើងអត់ដឹងរឿងចេះតែចាំគេ ពីរបីថ្ងៃ ជួនកាលមន្ត្រីពន្ធដារប្រាប់ថា អស់ហើយក្រដាសពន្ធតំលៃ ២៥ម៉ឺនរៀល ១២ម៉ឺននោះ ខ្ញុំស្ដាប់ទៅវង្វេង។ ដល់ពេលចាំយូរពេក ខ្ញុំចុះមកកន្លែងផ្ញើម៉ូតូ សួរគេទៅ គេប្រាប់ឲ្យទៅបង់ខាងក្រោយ គេរត់ការឲ្យ ឲ្យគេ ២ម៉ឺន៥ពាន់ទៅ»។

ឆ្លើយតបទៅនឹងបញ្ហានេះ មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់នៃគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា និងជាប្រធានគណៈកម្មការសេដ្ឋកិច្ច និងសវនកម្មនៃរដ្ឋសភា លោកបណ្ឌិត ជាម យៀប បានទទួលស្គាល់ថា កន្លងមកការអនុវត្តការងាររបស់មន្ត្រីរាជការខ្លះ ធ្វើការងារព្រងើយកន្តើយនឹងការងាររបស់ខ្លួនមែន។
លោកបណ្ឌិត ជាម យៀប បានបំភ្លឺថា បច្ចុប្បន្ននេះរដ្ឋាភិបាលមានវិធានការតឹងតែងចំពោះមន្ត្រីប្រព្រឹត្ត អំពើពុករលួយទាំងឡាយ ដោយរដ្ឋាភិបាលបានបង្កើតអង្គភាពប្រឆាំងអំពើពុករលួយជាដើម៖ «ឥឡូវ មន្ត្រីមួយចំនួនកំពុងដាក់នៅក្នុងការពិនិត្យរបស់រដ្ឋ អង្គភាពប្រឆាំងអំពើពុករលួយ ដែលគេចង់បាន អ៊ីចឹងយើងកំពុងរឹតត្បិត យើងមិនអាចព្រួញមួយបាញ់បានសត្វបានទាំងបីម្ដងបានទេ»។

ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រុមអ្នកវិភាគបានពន្យល់ថា ប្រព័ន្ធការងាររបស់មន្រ្តីរាជការបច្ចុប្បន្ននេះ បុគ្គលិករដ្ឋធ្វើការលឿន និងយកចិត្តទុកដាក់នោះ លុះត្រាណាបុគ្គលិកទាំងនោះធ្វើការនៅចំកន្លែងដែលមានលុយ។ មានន័យថា គេមានឱកាសដើម្បីទទួលសំណូកបាន ទោះបីជាកម្ពុជា មានស្ថាប័នប្រឆាំងអំពើពុករលួយក្ដី។ ក្រុមអ្នកវិភាគបានឲ្យដឹងថា ការអនុវត្តការងារនៅស្ថាប័នរដ្ឋ ជាការបង្កើតការិយាធិបតេយ្យនៅក្នុងស្ថាប័នរដ្ឋ។

អ្នកវិភាគឯករាជ្យ លោកបណ្ឌិត សុខ ទូច មានប្រសាសន៍ថា មន្ត្រីរាជការបម្រើការងារនៅស្ថាប័នរដ្ឋបច្ចុប្បន្នមានបញ្ហាជា ច្រើន ដែលរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែពង្រឹងវិន័យឡើងវិញ ពីព្រោះថា មន្ត្រីរាជការមិនគោរពពេលវេលា វាខុសពីបុគ្គលិកធ្វើការនៅស្ថាប័នឯកជន រាល់ពេលបំពេញតួនាទី ឬផ្ដល់សេវាជូនប្រជាពលរដ្ឋទាល់តែមានលុយសូកពីប្រជាពលរដ្ឋ ទើបគេរហ័សរហួនធ្វើការ។
លោកបណ្ឌិត សុខ ទូច៖ «ការិយាធិបតេយ្យបង្កើតអន្ទាក់កាន់តែច្រើន ដើម្បីទទួលផល លាភពីភាពយឺតយ៉ាវហ្នឹង។ ទី២ នីតិវិធីនៃការបង្កភាពសាំញ៉ាំហ្នឹងកាន់តែច្រើន។ ឧទាហរណ៍ដូចជាបង់ពន្ធដី នីតិវិធីស្មុគស្មាញ ដែលប្រជាជនខ្មែរយើងមិនសូវចេះ ធ្វើឲ្យមានការលំបាក»។
អ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកអភិវឌ្ឍន៍សង្គម បានពន្យល់ទៀតថា មន្ត្រីរាជការគេកម្រឃើញត្រូវថ្នាក់លើរបស់ខ្លួនដាក់ពិន័យ ឬដកចេញពីតួនាទីនោះ ដោយសារវាជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនយោបាយ។ មានន័យថា មន្ត្រីរាជការភាគច្រើនជាសមាជិកគណបក្សកាន់អំណាច និងជាប់សែស្រឡាយរបស់មន្ត្រីធំនៅក្នុងក្រសួង ឬស្ថាប័នទាំងនោះ។

ម្យ៉ាងវិញទៀត លោក កែម ឡី ជាអ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកអភិវឌ្ឍន៍សង្គម បានអះអាងថា មន្ត្រីរាជការថ្នាក់ក្រោមធ្វើការមិនមានប្រសិទ្ធភាពនោះ ក៏វាទាក់ទងទៅនឹងប្រាក់បៀវត្សនៅមានកម្រិតទាបដែរ។ លោកបញ្ជាក់ថា ទោះបីជារដ្ឋាភិបាលមានគោលនយោបាយដំឡើងប្រាក់បៀវត្សជូនមន្ត្រី រាជការក្នុង ១ឆ្នាំ ចំនួន ១៥% ក្ដី ប៉ុន្តែបើប្រៀបធៀបចំណូលថវិកាជាតិក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ មានប្រមាណ ៧០ ទៅ ៨០លានដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំ រីឯចំណូលថវិកាជាតិក្នុងឆ្នាំ២០១០ និងឆ្នាំ២០១១ មានជាង ១.៧០០លានដុល្លារ ដូច្នេះការដំឡើងប្រាក់ខែ ១៥% នេះ នៅមានកម្រិតទាបនៅឡើយ។
លោក កែម ឡី៖ «តែប្រាក់បៀវត្ស កាលពីឆ្នាំ១៩៩៣ មានតិចបំផុតពី ២០ដុល្លារ និង ៣០ដុល្លារ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នកំណើនសេដ្ឋកិច្ចឡើងច្រើនហើយ ប្រាក់បៀវត្សមានត្រឹម ៣០ដុល្លារ ឬ ៤០ដុល្លារទេ ដូច្នេះកំណើតសេដ្ឋកិច្ចបច្ចុប្បន្នឡើងលើសពីមុនប្រហែល ២០ដង ដូច្នេះរដ្ឋាភិបាលគួរតែពិចារណាឡើងវិញចំពោះបញ្ហានេះ»។

ដោយឡែកចំពោះអ្នកវិភាគឯករាជ្យ លោកបណ្ឌិត សុខ ទូច វិញ មានទស្សនៈថា ការអនុវត្តការងារមិនល្អរបស់បុគ្គលិករដ្ឋនោះ វាមិនជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងកម្រិតប្រាក់ខែទាបទាំងស្រុងនោះទេ សំខាន់បំផុតគឺស្ថិតនៅលើក្រមសីលធម៌ វិជ្ជាជីវៈរបស់មន្ត្រីរាជការ និងវិន័យ។

ក្រុមអ្នកវិភាគបានផ្ដល់អនុសាសន៍ថា ដើម្បីកែប្រែឲ្យមន្ត្រីរាជការអនុវត្តការងារមានប្រសិទ្ធភាព រដ្ឋាភិបាលត្រូវកំណត់ឲ្យមន្ត្រីរាជការមានក្រមសីលធម៌ វិជ្ជាជីវៈ និងគោរពវិន័យ រើសមនុស្សដាក់ធ្វើការឲ្យត្រូវជំនាញ និងមានសមត្ថភាព កុំជ្រើសរើសយកមនុស្សតែក្រុមបក្សខ្លួនឯង។
ឆ្លើយតបទៅនឹងបញ្ហានេះ លោកបណ្ឌិត ជាម យៀប បានពន្យល់ថា ប្រទេសកម្ពុជាបានឆ្លងកាត់របបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ អ្នកចេះដឹងភាគច្រើនត្រូវគេកាប់សម្លាប់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ដូច្នេះមន្ត្រីរាជការមួយចំនួនបម្រើការនៅស្ថាប័នរដ្ឋខ្វះ សមត្ថភាព។ ប៉ុន្តែលោកអះអាងថា បច្ចុប្បន្ននេះ រដ្ឋាភិបាលកំពុងកែទម្រង់បន្តិចម្ដងៗ និងមានវិធានការតឹងរ៉ឹងចំពោះមន្ត្រីរាជការដែលប្រព្រឹត្តអំពើ ពុករលួយនោះ៕