ការបកស្រាយរយៈពេលជាង៥ម៉ោងរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន អំពីដំណើរការបោះបង្គោលព្រំដែនជាមួយប្រទេសវៀតណាមកាលពីថ្ងៃ ព្រហស្បតិ៍គឺជាពន្លឺមួយនៅក្នុងពិភពងងឹតសូន្យសុង អំពីបញ្ហាព្រំដែន។ ទោះបីជាការបកស្រាយនេះមិនបានធ្វើឲ្យបក្សប្រឆាំង និងអ្នកតាមដានបញ្ហាព្រំដែនមួយចំនួនអស់ចិត្ត ក៏ប៉ុន្តែ ជាទូទៅ មានការយល់ស្របគ្នាថាបញ្ហាព្រំដែនដែលជាប្រធានបទនយោបាយដ៏ក្តៅគគុក និងស្ថិតក្នុងភាពអាថ៌កំបាំងជាយូរមកហើយនោះ ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលលើកមកបកស្រាយជាសាធារណៈ។ នេះជាពន្លឺមួយក្នុងភាពងងឹតសូន្យសុងនៃបញ្ហាព្រំដែន។ តើគេគួរដកបទពិសោធន៍យ៉ាងណាអំពីបញ្ហានេះ?ការបកស្រាយរយៈពេលជាង៥ម៉ោងនៅចំពោះមុខសភា និងចំពោះមុខប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ អំពីបញ្ហាព្រំដែន បានធ្វើឲ្យអ្នកតាមដានព្រឹត្តិការណ៍នេះជក់ចិត្ត។ ជក់ចិត្តដ្បិតគឺជាលើកទី១ហើយដែលប្រមុខរដ្ឋាភិបាលបានលើកយកបញ្ហាដ៏ ក្តៅគគុក និងដែលស្ថិតក្នុងភាពអាថ៌កំបាំងជាយូរមកហើយនោះ មកបកស្រាយជាសាធារណៈ។
រយៈពេលជាង៥ម៉ោងគ្មានការឈប់សម្រាក គឺជាវេទិកាដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន មិនត្រឹមតែមានឱកាសបកស្រាយយ៉ាងពិស្តា អំពីដំណើរការបោះបង្គោលព្រំដែនជាមួយវៀតណាមតែប៉ុណ្ណោះទេ តែនេះក៏ជាវេទិកាដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីប្រើប្រាស់ ដើម្បីការពារខ្លួនពីការចោទប្រកាន់ និងវាយបកទៅលើបក្សប្រឆាំង និងក្រុមអ្នករិះគន់វិញយ៉ាងចាស់ដៃ និងយ៉ាងគ្រោតគ្រាតផងដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកតាមដានការបកស្រាយនេះ រាប់ទាំងតំណាងរាស្ត្របក្សប្រឆាំងដែលមានវត្តមានក្នុងរដ្ឋសភាផង បានផ្ចង់ស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់តាំងពីដើមរហូតដល់ចប់។
ជាការពិត បញ្ហាព្រំដែនគឺជារឿងដ៏ស្មុគស្មាញ ទាំងលើទិដ្ឋភាពនយោបាយ និងបច្ចេកទេស។ ភាពស្មុគស្មាញនេះហើយដែលមហាជនទូទៅពិបាកវិនិច្ឆ័យថា តើអ្វីដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីលើកឡើងមានភាពគួរឲ្យជឿជាក់កម្រិតណា? នេះគឺជាចំណុចមិនអស់ចិត្តទី១ ។ ចំណែកឯការមិនបើកឱកាសឲ្យតំណាងរាស្ត្របក្សប្រឆាំង ដែលជាម្ចាស់សំណួរ បានសួរដេញដោលទៅនឹងចម្លើយរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី គឺជាចំណុចមិនអស់ចិត្តទី២ ។ ចំណុចមិនអស់ចិត្តទាំងពីរនេះនៅតែបង្កមន្ទិលសង្ស័យនៅឡើយ ចំពោះបញ្ហាព្រំដែនបើទោះបីជាគ្រប់គ្នាហាក់មានអារម្មណ៍ជ្រះថ្លា ចេញពីភាពងងឹតសូន្យនៃភាពអាថ៌កំបាំងនេះក៏ដោយ។
ទោះជាយ៉ាងណា បើពិនិត្យជារួម ការបកស្រាយរយៈពេលជាង៥ម៉ោងនេះ ពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់ សម្រាប់មហាជនខ្មែរជាទូទៅ ដែលស្ទើរតែមិនដែលបានដឹងឮទាល់តែសោះ អំពីដំណើរការបោះបង្គោលព្រំដែនជាមួយប្រទេសជិតខាង ក្រៅតែពីឮពាក្យរិះគន់ និងចោទប្រកាន់គ្នាអំពីការបាត់បង់ទឹកដីតាមរយៈសារព័ត៌មាន។
ដូច្នេះ ប្រាកដណាស់ថា ព្រឹត្តិការណ៍នេះគឺជាសញ្ញាវិជ្ជមានមួយ មិនត្រឹមតែសម្រាប់បញ្ហាព្រំដែនតែមួយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ក៏សម្រាប់ប្រជាធិបតេយ្យនៅកម្ពុជាទាំងមូលផងដែរ។ វិជ្ជមាននៅត្រង់ថា ទី១៖ វាបានបង្ហាញពីសេចក្តីក្លាហានមិនធ្លាប់ដែលឃើញរបស់រដ្ឋាភិបាល ក្នុងការលើកយកបញ្ហាដ៏រសើបមកបកស្រាយជាសាធារណៈ។ ទី២៖ ការឡើងទៅឆ្លើយដោយផ្ទាល់មាត់របស់ប្រមុខរដ្ឋាភិបាលតាមសំណើ តំណាងរាស្ត្របក្សប្រឆាំងអំពីបញ្ហាជាតិធំៗ គឺជាដំណើរការដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់សង្គមប្រជាធិបតេយ្យ។ និងទី៣៖ ព្រឹត្តិការណ៍នេះក៏បានបង្ហាញពីការទទួលខុសត្រូវរបស់រដ្ឋាភិបាល ចំពោះមុខសភា ក៏ដូចជាចំពោះមុខប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនផងដែរ។
ក៏ប៉ុន្តែ ព្រឹត្តិការណ៍នោះ ក៏បានជះចេញចំណុចអវិជ្ជមានមួយចំនួនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែរ។ ជាក់ស្តែង រដ្ឋាភិបាលហាក់ដូចជានៅរឹតត្បឹតពេកចំពោះការផ្តល់វេទិកាខ្លះដល់ ម្ចាស់សំណួរដើម្បីបានដេញដោលបញ្ហាមួយចំនួន ដើម្បីឲ្យពួកគេអស់ចិត្តនឹងចម្លើយ។ ម្យ៉ាងទៀត បញ្ហាមួយចំនួនគួរតែត្រូវបានជជែកគ្នាដោយសម្ងាត់ រវាងអ្នកនយោបាយជាជាងលើកមកជជែកគ្នាជាសាធារណៈក្នុងស្ថានភាព «ហែកទ្រូងឲ្យក្អែកចឹក»។ នេះក៏ដោយសារតែកង្វះទម្លាប់ជជែកគ្នា រវាងគណបក្សកាន់អំណាច និងបក្សប្រឆាំងនេះឯង។
ម្យ៉ាងទៀត តាមរយៈការបកស្រាយរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី បញ្ហាព្រំដែនគួរតែជារឿងដែលអាចជជែកគ្នាបានក្នុងចំណោមអ្នកនយោបាយ ខ្មែរដោយមិនចាំបាច់លើកយកបញ្ហានេះទៅធ្វើជាចំណុចក្តៅនៃជម្លោះនយោបាយ ឡើយ ពីព្រោះវាជាប្រយោជន៍រួមរបស់ជាតិ។ ប្រវត្តិសាស្ត្របានបង្ហាញច្បាស់ថា ជម្លោះនយោបាយ ជាពិសេសជម្លោះអំពីបញ្ហាព្រំដែនតែម្តង គឺជាប្រភពនៃការធ្លាក់ចុះរបស់កម្ពុជាក្នុងអតីតកាល ហើយវាក៏ជាប្រភពដ៏សំខាន់ដែរនៃការបាត់បង់ទឹកដីខ្មែរ។ ក្នុងបរិបទនេះ តើគេគួរប្រែក្លាយបញ្ហាព្រំដែនឲ្យទៅជាជម្លោះបែកបាក់រវាងខ្មែរ និងខ្មែរតទៅទៀតដែរឬទេ?
No comments:
Post a Comment